«فرزانه ناظران‌پور» عضو کانون صنفی معلمان و از فعالان این صنف است که ۱۲اردیبهشت۱۴۰۲ بازداشت و به زندان اوین منتقل شد؛ یعنی درست در «روز معلم.» اتهام او «اجتماع و تبانی» برای مطالبی بود که در صفحه شخصی خود در اینستاگرام منتشر کرده بود. فرزانه ناظران‌پور به ۱۰ ماه حبس محکوم‌شده بود. او در ۱۱تیر۱۴۰۲ تحت نظارت قضایی با پابند از زندان آزاد شد. حالا دو سال بعد از آزادی، فرزانه ناظران‌پور در گفت‌وگو با «ایران‌وایر» از تغییرات جامعه در پی جنبش «زن،‌ زندگی، آزادی» می‌گوید، به تبعیض‌های ساختاری علیه زنان معلم، نقش مدیران مدرسه در فشار مضاعف بر معلمان و همین‌طور برخوردهای جنسیت زده از سوی قاضی دادگاه خودش می‌پردازد

آیدا قجر - ایران وایر

به باور فرزانه ناظران‌پور، جسارت زنان در پی قیام ژینا و همراهی مردان جامعه، باعث پیدایش تغییرات اساسی در جامعه ایران شده است. این معلم می‌گوید در پی زندانی شدن معلمان فعال، جمعی دیگر از همکاران برای حمایت از خانواده‌های زندانیان صندوقی راه‌اندازی کردند تا معلمان زندانی نگران معیشت خانواده‌هایشان نباشند؛ اما جمهوری اسلامی همان حساب متعلق به صندوق حمایتی را نیز مسدود کرد و حالا بایستی دوباره از صفر شروع کنند. به عقیده این فعال صنفی، بخشی از مقاومت معلمان زندانی به دلیل این‌گونه حمایت‌های دیگر فرهنگیان است.

در ادامه متن گفت‌وگوی ایران وایر را با فرزانه ناظران‌پور می‌خوانید.

خانم ناظران‌پور، شمارا به خاطر مطالبی که در اینستاگرام منتشر کردید زندانی کردند، آیا با برخوردهایی هم مواجه شدید که به زن یا معلم بودن شما توهین شده باشد؟

در دستگیری‌ام نه ولی در بازجویی‌های اولیه کمی با این مساله مواجه شدم که می‌گفتند «فکر نکن چون معلم هستی، این‌جا می‌توانی درس بدهی» اما این برخوردها با آن‌چه در دادگاه مواجه شدم قابل مقایسه نبود. جرم من به میزانی که برخورد قاضی بد بود، سنگین نبود. قاضی در پاسخ به «سلام» من گفت: «تو را چه به این کارها زن، برو قورمه‌سبزی‌ات را بپز.» واقعا باورم نمی‌شد در محیطی که فکر می‌کردم محترم است، به جنسیتم چنین توهین شود. در ادامه جلسه دادگاه، در ردیف اول نشستم. قاضی گفت: «تو معلم هستی؟» و وقتی پاسخ مثبت دادم، گفت: «اصلا کی به شما اجازه داده با این طرز فکر درس بدهی؟ شما تعادل روانی نداری و برای بچه‌ها خطرناک هستی. من باید تدریس را برای شما لغو کنم.» می‌خواست معلم بودن من را در سرم بکوبد.

نخستین بار بود که به خاطر معلم بودن این‌چنین تحقیر می‌شدم. در حالی‌که در جامعه معلم‌ها از احترام ویژه‌ای برخوردار هستند. در مقابل این برخوردها، روزی که به اوین رفتم، سربازی که همراهم بود دلیل زندانی شدنم را پرسید. وقتی پاسخ دادم که معلم هستم، چهره‌اش غمگین شد، مدام مدارک من را به اتاق‌های مختلف می‌برد و می‌گفت: «ایشان خانم معلم است.» حتی بعد از ورود من به بند، به خانواده‌ام این مساله را خبر داده بود. آن افتخار معلم بودن را این‌بار از سرباز اوین دیدم. بند زنان اوین هم واقعا دانشگاهی بود پر از انسان‌های فهیم. مثل «مهوش ثابت» و «فریبا کمال‌آبادی» از زندانیان بهایی که خودشان معلم زندگی هستند و حرمتم را نگه می‌داشتند. روزی که آزاد شدم، از آن‌ها خجالت می‌کشیدم.

اما بسیاری از زنان زندانی هم هستند که صدایی ندارند، آن‌هایی که گروه یا صنفی حمایت‌شان نمی‌کند. شرایط آن‌ها را چگونه دیدید؟

بله. متاسفانه افرادی را داریم که به هیچ‌ دسته و گروه و سازمانی تعلق ندارند. من این نعمت را داشتم که اعضای کانون برایم پیام می‌گذاشتند و حمایتم می‌کردند. خیلی‌ها هستند که با جرم‌های بسیار کوچک، بدون پناه و بدون حمایت‌های مالی برای تامین وثیقه در زندان مانده‌اند. همین خانم سمیه رشیدی کارگر بود و به هیچ گروهی وابسته نبود. درست مثل ستار بهشتی که یک کارگر تنها بود. [سمیه رشیدی] هم دغدغه‌اش فقط آن بود که یک زندگی در خور زنی در سن خود داشته باشد. متاسفانه بسیاری از این زندانیان حتی نمی‌توانند وکیل خوبی بگیرند.

هرچقدر هم افراد خیر به آن‌ها کمک کنند باز هم صدای‌شان به جایی نمی‌رسد. البته برخی از زندانیان مثل اهالی مطبوعات وقتی از زندان آزاد می‌شوند، تلاش بسیاری می‌کنند اما بسیاری هم مثل راحله‌ راحمی‌پور ۷۲ ساله یا کبری خانم مثل سمیه فقط برای یک شعارنویسی ساده دو سال را در زندان ماندند چون تنها بودند. باید بتوانیم صدای آن‌ها را به بیرون برسانیم.