فرزانه روستایی

جمهوری اسلامی می رود تا بعد از ۲۰۰ سال دوباره کشور را درگیر یک پیمان ننگین مانند گلستان یا ترکمنچای کند. انگار همین دیروز بود که فتحلی شاه حساس ترین قسمت های خاک کشور را به روسها واگذار کرد، امروز هم علی خامنه ای برای عادی شدن امور و پایان تحریم ها باید امتیازهایی در حد ننگین نامه های گلستان و ترکمنچای را از جیب مردم ایران واگذار کند.

کمی آنطرف تر از مرزهای ما حکومت رجب طیب اردوغان قرار دارد که با همه بازیگران دوست و دشمن ترکیه همزمان هم بازی می کند و هم رقابت و دشمنی و هم تخاصم. اردوغان تقریبا دیپلمات ترین رجل خاورمیانه با بیشترین دستاوردهای سیاسی و اقتصادی است. وقتی او را با خامنه ای مقایسه می کنیم می بینید که او بارها و به علل مختلف با اسراییل وارد درگیری جدی اما کنترل شده، ولی در اولین فرصت کار را به مصالحه ختم کرده است. برای مثال او همزمان به سران حماس و خانواد ه آنها پناه داده است و سرمایه های خصوصی حماسی ها را میزبانی می کند. به اسراییل می تازد که چرا به مقر حماس در قطر حمله کرده است، اما به حماس هم فشار می آورد که پیمان صلح را امضا کند چرا؟ چون در معامله های خود با ترامپ به او وعده داده است که رضایت حماس به آتش بس را جلب کند.

او بارها با روسیه درگیر شده ، اما با دیپلماسی و قرارداد و بده بستان ماجرا را ختم کرده است چون منافع ترکیه هدف اصلی اوست. هنگاهی که روسیه تحریم شد ۵ میلیارد دلار برای خرید گاز از روسیه تخفیف گرفت. وقتی گندم اکراین برای راهی شدن به بازار جهانی باید از دریای سیاه و آبهای ترکیه عبور می کرد ۵ میلیارد دلار هم از اکراینی ها باج گرفت. او سالی ۱۶ میلیارد دلار نفت و گاز از روسیه خریداری می کند، اما مانند خامنه ای عاشق و واله و شیفته و مبهوت و آویزان پوتین نشد. زیرا در دیدار اخیر خود با ترامپ بخش مهمی از گاز روسیه را رها کرد و یک قرارداد ۴۳ میلیارد دلاری برای خرید گاز از آمریکا برای ۲۰ سال امضا کرد. یعنی روسها را به پای آمریکایی ها ذبح کرد ولی قبلا آمریکایی ها را به پای روسها ذبح اسلامی کرده بود چون دنیای سیاست را می شناسد.

وقتی خامنه ای را با اردوغان مقایسه می کنیم شاهدیم که رییس جمهور ترکیه همزمان با همه دارد رقابت و دعوا و معامله می کند. او تنش را شدید می کند و به مو می رساند اما نمی گذارد پاره شود. برعکس او علی خامنه ای در همان گام اول حرف آخر را می زند آن هم از زبان دیپلمات های لنگه به لنگه ای که هر کدام سر در آخور یک باند دارند.