خبرنامه گویا - صداوسیما تصاویری تازه از لحظه هدف قرار گرفتن پدافند تبریز و همچنین لحظه هدف قرارگرفتن سیستم راداری نجم توسط اسرائیل را منتشر کرد.
انتشار چنین ویدئوهایی می‌تواند بخشی از یک راهبرد رسانه‌ای و سیاسی باشد. جمهوری اسلامی معمولاً در روایت‌های امنیتی سعی می‌کند قدرت دفاعی و بازدارندگی خود را برجسته کند، نه نقاط آسیب‌پذیری را. بنابراین انتشار تصاویر حملهٔ موفق دشمن، در نگاه اول غیرمعمول و متناقض است. اما می‌تواند با این هدف انجام شود که نشان دهد کشور در برابر «دشمن قدرتمند» ایستادگی می‌کند، در عین حال بتواند از این حملات به‌عنوان توجیهی برای تقویت بودجه‌های نظامی، تغییرات ساختاری، یا تصمیمات سیاسی استفاده کند.
از سوی دیگر، چنین اقدامی می‌تواند بخشی از رقابت در روایت‌سازی با اسرائیل باشد. اسرائیل سال‌هاست ویدئوها، تحلیل‌ها و تصویرهای عملیات‌های خود را منتشر می‌کند تا برتری تکنولوژیک و عملیات‌های پنهانش را برجسته کند. ایران ممکن است تلاش کند روایت اسرائیل را «بازتعریف» کند: یعنی به‌جای آنکه اسرائیل روایت‌گر ضربه زدن باشد، ایران خود روایت را منتشر کند و آن را ذیل یک پیام سیاسی متفاوت قالب‌بندی کند--مثلاً «افشای تجاوز دشمن» یا «شجاعت و مقاومت نیروهای خودی».
یک انگیزهٔ دیگر می‌تواند ایجاد زمینه‌سازی برای یک تحول استراتژیک باشد. انتشار چنین ویدئوهایی می‌تواند نشانه‌ای از آن باشد که تهران قصد دارد بخشی از ساختار پدافند هوایی خود را بازسازی یا نوسازی کند و افکار عمومی را برای این تغییر آماده سازد. در سیاست داخلی نیز ممکن است هدف فشار بر نهادهای رقیب یا توجیه تصمیمات پرهزینهٔ نظامی باشد.
همچنین باید به بُعد بازدارندگی معکوس توجه کرد. در برخی موارد، کشورها با نشان‌دادن اینکه «ضربه خورده‌اند اما فرو نریخته‌اند»، سعی می‌کنند دشمن را قانع کنند که حملات محدود تأثیر راهبردی نخواهد داشت و بنابراین ادامهٔ آن‌ها بی‌هزینه نیست. این نوع شفاف‌سازی گزینشی می‌تواند برای ارسال پیام به بازیگران منطقه‌ای یا قدرت‌های جهانی باشد.
در سطح آینده‌پژوهی، اگر چنین روندی ادامه یابد، ممکن است شاهد شفافیت بیشتر در جنگ اطلاعاتی میان جمهوری اسلامی و اسرائیل باشیم؛ یعنی هر دو طرف بخشی از عملیات‌ها، آسیب‌ها، و پاسخ‌ها را در فضای عمومی منتشر کنند. این امر می‌تواند هم ریسک درگیری مستقیم را افزایش دهد--زیرا افکار عمومی تحریک‌پذیرتر می‌شود--و هم گاهی بازدارندگی ایجاد کند، چون هر طرف می‌داند که هزینهٔ اشتباهاتش در برابر دوربین‌ها بیشتر خواهد بود.
در نهایت، انتشار چنین ویدئوهایی به معنای ورود به مرحله‌ای جدید از جنگ روایت‌ها است؛ مرحله‌ای که در آن کنترل «برداشت افکار عمومی» به‌قدر کنترل میدان نبرد اهمیت پیدا می‌کند. جمهوری اسلامی ممکن است دریافته باشد که پنهان‌کردن آسیب‌پذیری‌ها دیگر کارکرد سابق را ندارد و باید روایت آسیب‌ها را خودش مدیریت کند، نه آنکه آن را به دست رسانه‌های خارجی یا طرف مقابل بسپارد.
