بيانيه شماره 2 جمعي از فعالان دانشجويي به مناسبت شهادت حاج داوود كريمي

«حاج داوود كريمي به ملكوت اعلي پيوست» را سيماي جمهوري اسلامي گفت، اما ما ديديم.
ملكوت اعلاي حاج داوود كريمي لحظه‌هاي بازداشت و شكنجه‌هاي غيرانساني بود كه به اتهام عشق و عقيده، با پيكر مجروح بازگشته از 8 سال دفاع از اين آب و خاك، تحمل كرد.
ملكوت اعلاي حاج داوود كريمي را در 19 سال سختي‌هاي جانبازي ديديم كه هيچ بنياد و نهادي، جانبازي او را به رسميت نمي‌شناخت. در سال‌ها رنج آميخته با لبخند و چشمهايي كه برق اميد و درد مردم را با هم داشت. ملكوت اعلاي حاج داوود را بايد سال گذشته مي‌ديدند و از آن مي‌گفتند كه سند جانبازي او، نه به دست متوليان رسمي و پرمدعاي جانبازان و ايثارگان و جنگ و ارزشهاي دفاع مقدس، كه با دستور رييس‌جمهور تأييد شد.
حاج داوود كريمي تشييع شد و در خاك آرميد و با دردهايي كه پزشكان از التيام آن عاجز شده بودند، آرام گرفت. اما مراسم تشييع او، به صحنه جديدي از نمايش مرده‌پرستي صاحبان قدرت در اين ديار تبديل شد. كساني كه وقتي او از زندان آزاد شد، از ترسِ از دست دادن درجه‌هايشان حاضر نشدند حتي به ديدارش بيايند. اما اكنون به نام او سخنراني مي‌كنند و براي او پيام مي‌دهند و در تشييع پيكر او سينه مي‌زنند.
اين سردار استوار دين و ميهن، بزرگتر و فراموش‌نشدني‌تر از آن بود كه مدعيان و متوليان عرصه جهاد و شهادت بتوانند از حسن شهرت او بگذرند. هرچند با مرام او همراه نبودند، اما از نام او نگذشتند و در مراسم تشييع آن كردند كه ديديم. آنها كه تا ديروز براي او پرونده‌سازي مي‌كردند و بر جسم رنج ديده و زجر كشيده‌اش شكنجه روا مي‌داشتند، پس از عروج روح او بر پيكرش دست انداختند و بر هرآنچه كه او بدان معتقد بود تاختند و گردانندگان مراسم تشييع و مدعيان صاحب‌مجلسي او شدند. حاج داوود مي‌گفت تمام بدهكاري من به نظام همين بدن نحيف است كه آن را هم پس از مرگم مصادره خواهند كرد؛ و چه درست فهميده بود.

داوود كريمي هم رفت و به كثيري از فرزندان اين سرزمين پيوست كه به فراخوان پروردگارشان لبيك گفته بودند و به دفاع از آيين و وطنشان برخاسته بودند. و مانده‌اند آنها كه جنگ و شهادت و ارزشها را دكان منفعت و ابزار كسب قدرت قرار داده‌اند. اما اينها و هركس كه اينگونه مي‌خواهد و مي‌كند، بداند كه نام حاج داوود كريمي با آرميدن در جايگاه ابدي و نيل به قرب الهي فراموش نمي‌شود و مرام او در بحبوحه چرخش‌هاي همرزمان بي‌وفا و جفاكار ديروز، از دست نمي‌رود. باشد كه حضور چهره‌هاي جوان و دانشجو در روزهاي بيماري و رنج كشيدن در بيمارستان و سپس مراسم تشييع پيكر او، به آنها كه نمي‌دانند بفهماند كه حاج داوود تمام شدني نيست و راه او ادامه خواهد داشت.
«ظلم پابرجا نخواهد ماند.» اين آخرين كلامي است كه حاج داوود پيش از هجرت بر زبان آورد و اولين كلامي است كه پس از اين هميشه در ذهن ما جاري خواهد ماند.

والسلام علي عباد الله الصالحين