يک دروغ بزرگ! آيا تحريم انتخابات راهکار اپوزيسيون است يا استراتژی انتخاباتی محافظه کاران؟ رضا نصری

rezansr@yahoo.com

بسیاری معتقدند که تحریم انتخابات مجلس هفتم راهکاری است که نهایتاً نظام حاکم را با بحران مشروعیت و انزوای بین المللی روبرو خواهد ساخت و پیش بینی می کنند که این امر نهایتاً به براندازی رژیم منجر شود.
اما مشکل اینجاست که هیچ یک از مبلغین این تئوری تا کنون موفق به ارائهء مدل های عملی و واقعی برای اثبات ادعای خود نبوده و تنها به بیان جمله های کلیشه ای و بی مفهومی مانند " مهر تایید نزنیم"، " این بار فریب نخواهیم خورد" و "مگر مجلس قبلی چه کرده است؟" بسنده می کنند.

البته با بررسی مختصر وضعیت دموکراسی در جهان می توان به خوبی به رابطهء میان مشروعیت داخلی حکومت و جایگاه بین المللی آن پی برد و در برابر صحت این تئوری موضع گرفت:

اگرکشورهایی که بالغ بر یک میلیون نفر جمعیت دارند را بر اساس "میزان دموکراسی" (با توجه به استانداردهای تعریف شده توسطNGO های بین المللی مانند Freedom House، Transparency International، World Audit) به سه دسته تقسیم کنیم، از 149 کشور جهان تنها 35 کشور با معیارهای دموکراسی، (یعنی سطح بالای حقوق شهروندی، انتخابات آزاد، آزادی مدنی- سیاسی، آزادی مطبوعات و حاکمیت قانون)، سازگار بوده در دستهء اول قرار می گیرند. 33 کشور دیگر به دلیل نقض برخی از این موازین در دستهء دوم و81 کشور باقی مانده غیر دموکراتیک محسوب می شوند.

از این 81 حکومتی که به علت عدم برگزاری یا تقلب در انتخابات، نقض موازین حقوق بشر، سانسور مطبوعات، فساد و غیره... از مشروعیت بسیار پایینی در میان ملتهایشان برخوردارند، بسیاری نه تنها در صحنهء بین المللی با کشورهای صنعتی جهان (از جمله ایالات متحدهء آمریکا) روابط دیپلماتیک یا تجاری خوبی دارند، بلکه امکان می یابند که با استفاده از موقعیت های مقطعی، مانند پیوستن به ائتلاف آمریکا در جنگ با عراق، "مشروعیت بین المللی" ویژه ای کسب نمایند.

از جمله کشورهای دستهء سوم که در ائتلاف 30 عضوی آمریکا شرکت دارند، می توان به ازبکستان (مقام 144 از 149 کشور جدول سنجش میزان دموکراسی سازمان World Audit)، آذربایجان (139)، اتیوپی(116)، گرجستان (112)، کلمبیا (104)، ترکیه (102) و اریتره (88) اشاره کرد.

مصر (مقام 127)، عربستان سعودی (109)، اردن (96)، کویت (91) و بسیاری از کشورهای اتحادیه عرب نیز با اتکاء به منابع نفتی و روابط اقتصادی با کشورهای قدرتمند از برگزاری حد اقل انتخابات نیز سر باز می کنند. دراین کشورها اگر انتخاباتی هم باشد، زنان به عنوان 50% جمعیت از شرکت در آن محروم می باشند و اصطلاح "مشروعیت نظام" تعریف خاصی می یابد!

حال این سوال مطرح است که مروجان تئوری "تحریم انتخابات" مجلس با استناد به کدام فاکت و آمار مردم ایران را به چنین کاری دعوت می نمایند؟

آیا عدم شرکت در انتخابات مجلس هفتم راهکار واقع بینانه ایست یا یک عمل نسنجیده و احساساتی؟

آیا تحریم انتخابات راهکار اپوزیسیون است یا استراتژی انتخاباتی محافظه کاران؟