«رون پُل» نماينده جمهوريخواه ايالت تگزاس در كنگره آمريكا : از جنگ با ايران پرهيز كنيد، نيويورك تايمز، روزنامه شرق

ترجمه على عبدالمحمدى: «رون پُل» نماينده جمهوريخواه ايالت تگزاس در كنگره آمريكا و نامزد حزب ليبراسيون (آزاديخواه) در انتخابات رياست جمهورى سال ۱۹۸۸ اين كشور است. وى اخيراً طى اظهاراتى ضمن مخالفت با تصويب قطعنامه شماره ۳۹۸ كنگره آمريكا مبنى بر لزوم برخورد شديدتر با ايران و وضع محدوديت هاى جديد براى ممانعت از دستيابى احتمالى اين كشور به سلاح هاى هسته اى خواهان برخورد منطقى تر و ملايم تر مقامات آمريكايى با حكومت ايران به منظور جلوگيرى از بروز مشكلاتى شبيه مشكلات حاد كنونى در كشور عراق شده است. متن اظهارات «پُل» به تازگى در سايت اينترنتى Anti War درج شده است در پى مى آيد:

من شديداً با وضع اين قانون بد بنيان نهاده شده و كاملاً نابهنگام مخالفم. بياييد خودمان را گول نزنيم: «اين مصوبه بى مورد» ما را به جاده جنگ با ايران سوق مى دهد. هنوز خاطره تصويب چنين قوانين خطرناكى از حافظه كنگره پاك نشده است: مصوبه مشابهى كه در سال ۱۹۹۸ بر لزوم «تغيير رژيم» در كشور عراق صحه گذاشت اكنون نتايج تأسف بار خود را براى همگان - حتى مصمم ترين مدافعان نظريه فوق كه هرگز مايل به اذعان در مورد ناكامى سياست خارجى آمريكا در عراق نبوده اند - آشكار كرده است؛ با وجود اين، ما هنوز هم در پى تصويب برگ ديگرى از همان نوع سياست غلط در قبال ايران هستيم. متأسفانه بايد اذعان داشت كه به رغم مشاهده تشديد فزاينده معضل عراق، ما هنوز هم به دنبال راه حلى شبيه راه حل شكست خورده قبلى در قبال حكومت ايران مى گرديم.

ما نبايد خودمان را گول بزنيم: تصويب اين قانون، گام بلندى به سوى منازعه مستقيم با ايران محسوب مى شود. در متن اين مصوبه از تمامى طرف هاى بين المللى عضو معاهده منع تكثير و گسترش سلاح هاى هسته اى (NPT) از جمله دولت آمريكا خواسته شده است كه از تمامى ابزارها و استعدادهاى موجود براى زهر چشم گرفتن، منصرف ساختن و بازداشتن ايران از دستيابى به سلاح هاى هسته اى استفاده كنند.» به اين عبارت توجه كنيد «... از تمامى ابزارها و استعدادهاى موجود استفاده كنند...» به علاوه، اين قانون باز هم خواهان وضع مجازات هاى بيشتر و سختگيرانه تر در مورد ايران است و در اين ميان از طرح يك خواسته غيرمنصفانه از مقامات كشورهاى ديگر براى وضع مجازات هايى عليه ايران سخن به ميان مى آورد. همان طورى كه همه ما مى دانيم، وضع مجازات هاى يكجانبه يا بين المللى عليه يك كشور اساساً به عنوان حركتى در جهت شعله ور ساختن آتش جنگ با آن كشور تعبير مى شود، به ويژه هنگامى كه همانند مورد فوق از كشورهاى ديگر جهان نيز خواسته مى شود كه به تأسى از قدرت ياد شده به وضع مجازات هايى عليه كشور مورد اشاره پرداخته و تمامى تلاش خود را در جهت منزوى ساختن و محاصره آن به كار گيرند.

آنهايى كه خواهان تحقق آرزوى ديرينه تغيير حكومت در ايران هستند بايد به طور ويژه با وضع تحريم هاى يكجانبه يا بين المللى عليه آن كشور مخالفت كنند. براى اثبات اين نكته فقط لازم است نگاهى به نتايج تأسف بار سياست هاى ايالات متحده در قبال كوبا بيندازيم و ببينيم كه چگونه «فيدل كاسترو» رهبر كوبا با بهره گيرى از نقاط ضعف همين سياست ها طى دهه هاى متوالى توانسته است خود را در مسند حكومت باقى نگه دارد. وضع تحريم هاى مختلف اساساً باعث تحت فشار قرار گرفتن رهبران سياسى نخواهد شد، همچنان كه جديدترين و عينى ترين نمونه آن را طى ساليان گذشته در مورد كشور عراق شاهد بوديم، بلكه بيشتر باعث افشانده شدن بذر تيره روزى و نكبت در ميان فقيرترين و آسيب پذيرترين اقشار جامعه خواهد گرديد. واقعيت آن است كه حكومت گران هرگز در اثر وضع تحريم هاى بيگانگان گرسنه نمى مانند.

اين تا حدى كنايه آميز است كه ما يك بار ديگر در حال مداخله كردن در امور داخلى ايرانيان هستيم. محققان و آگاهان تاريخ به خوبى به ياد دارند كه كودتاى غيرهوشمندانه دولت آمريكا عليه «محمد مصدق» رهبر مردمى ايران در سال ۱۹۵۳ و برگرداندن شاه به حكومت به تشديد خصومت ها با ايالات متحده و در نهايت به انقلاب اسلامى سال ۱۹۷۹ انجاميد. فقط كسى مى تواند از وقوع چنين رويداد وهم انگيزى ابراز تعجب كند كه از دهه ها روابط ايالات متحده با ايران و دهه ها مداخله مستقيم ما در امور داخلى آن كشور آگاهى نداشته باشد. انتظار من اين است كه دوستان و همكاران من در كنگره آمريكا توجهى به اين قبيل مصوبات نداشته باشند. با اين حال، راه حلى كه هنوز هم از سوى بسيارى از دولتمردان آمريكايى براى حل مشكلات فراروى سياست خارجى ما تجويز مى شود مداخله بيشتر و بيشتر در امور داخلى كشورها است. با تمام اين اوصاف، آيا اعضاى محترم كنگره از درس هاى تاريخ عبرت خواهند آموخت؟

من در پايان از كليه همكارانم درخواست مى كنم كه از حركت در مسيرهاى منتهى به جنگ با ايران خوددارى كنند، سياست هاى اشتباهى همچون تغيير رژيم و كشورسازى را به كنارى نهند و سياست منطقى و استوار عدم جانبدارى از مداخله در امور ساير كشورهاى مستقل را در پيش بگيرند.