چند جلسه به این صورت گذشت. حاج آقا در فراگیری زبان جدی بود و جدیت ایشان مرا در تدریس هر چه بهتر تشویق می‌کرد. همه تلاشم این بود که علاوه بر تدریس خوب، از محضر حاج آقا بیشترین بهره را ببرم. در یکی از جلسات وسط درس حدود ۱۰دقیقه وقت صرف چای و صحبت متفرقه بود که بخشی از سوالات خود را مطرح کردم:

حاج آقا نظر شما درباره صمد بهرنگی و کتاب‌هاش چیه؟ می‌گن کمونیست بوده.

-آقای بهرنگی آدم مسلمونی بود. خب روش چپی‌ها اینه که هر مبارزی را به لطایف الحیلی به خودشون بچسبونن. صمد مسلمون بود اما اونها تلاششون اینه که صمد را کمونیست معرفی کنن.

پس از چند لحظه مکث، در حالیکه حاج آقا چای می‌ریختند، پرسیدند:

-شما رمان می‌خونین؟

-بله حاج آقا.

-«فونتامارا» رو خوندین؟

-بله حاج آقا. کیش که بودم خوندمش.

-«نان و شراب» را چطور؟

-نه نخوندم.

-کتاب خوبیه. به خوندنش می‌ارزه.

همانطور که صحبت می‌کردیم حاج آقا دستش را بلند کرد و از کنار میز یک کتاب برداشت. در حالیکه آن را به من می‌داد گفت این رمان خوبیه فرصت کردی حتما بخونیدش.

-ممنون حاج آقا، خیلی ممنون.

اسم کتاب «تام پین» بود. نوشته «هاوارد فاست» ترجمه حسن کامشاد. اشتیاق حاج آقا به یادگیری زبان انگلیسی مرا به مطالعه بیشتر وامی‌داشت تا روش‌های بهتری را برای تدریس مطلوب‌تر و سریع‌تر پیدا کنم. از فرصتی که دست تقدیر الهی برایم رقم زده بود بیشترین استفاده را می‌کردم. جلسه آن روز هم به خوبی و خوشی پایان یافت.