۴- چرا پس از سی و شش سال از اولین اعدام‌ها در دهه‌ی شصت و به خاک دادن عزیزان‌مان در خاوران و دیگر‌ گورستان‌های بی نام و نشان، هنوز ما نمی‌دانیم چه بر سر آن‌ها آورده‌اند؟

۵- چرا ما خانواده‌های اعدام شدگان هنوز امکان پیگیری رسمی و حقوقی اعدام عزیزان‌مان را نداریم؟

۶- چرا ما نمی‌توانیم آزادانه و بدون مزاحمت نیروهای امنیتی و اطلاعاتی در منازل و سالن‌های اجتماعات یا در خاوران و دیگر گورستان‌های تهران و شهرستان‌ها مراسم یادبود بگیریم و همواره با فشار و توهین و تهدید و احضار و دستگیری و زندان و شکنجه رو به رو بوده و هستیم و هیچ دادرسی هم وجود ندارد.
دادخواهی ما مساله دیروز و امروز و فرداست و از همین رو تا زمانی‌که آمران و عاملان این اعدام‌ها از جنایات خود دفاع می‌کنند، تا روزی‌که جنایت‌کاران در پیشگاه مردم پاسخ‌گوی عملکرد غیر انسانی خویش نشوند، تا زمانی‌که شکنجه و اعدام و کشتار مخالفان، آزادی خواهان و عدالت طلبان هم چنان ادامه یابد، تا زمانی‌که انتخابات آزاد و عادلانه و دموکراتیک نباشد، تا زمانی‌که حق آزادی اندیشه و بیان و نشر و تشکل و تجمع و اعتراض رسمیت نیابد، تا زمانی‌که وجدان جامعه بیدار نشود و به بیداد و جنایت و تبعیض "نه" نگوید، ما در هیچ انتخاباتی شرکت نخواهیم کرد.
بدیهی است تا زمانی‌که حقیقتِ کشتار زندانیان سیاسی در دهه‌ی شصت و به ویژه تابستان ۶۷ روشن نشود و آمران و عاملان این کشتار محاکمه و مجازات نشوند، بر حق دادخواهی خون به ناحق ریخته شده‌ی عزیزان‌مان که بهترین، شریف ترین و آزاده ترین فرزندان این سرزمین بودند و بر مطالبات خود پافشاری می‌کنیم و از پای نخواهیم نشست تا بتوانیم راه تکرار بر جنایت را ببندیم.

بخشی از خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه‌ی ۶۰
۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۶