یادداشتی از مایکل روبین، مقاله کامل به زبان انگلیسی در کامنتری مگزین
صدای آمریکا
بخش عمده ای از دیپلمات ها و کارشناسان و خود مردم ایران انقلاب پنجاه و هفت را پیش بینی نمی کردند. آن ها نمی دانستند شاه سرطانی کشنده دارد و به تظاهرات مردم واکنشی ضعیف نشان خواهد داد.
بسیاری از مردم حرف آیت الله خمینی را درباره اصلاحات و عدم علاقه به کسب قدرت باور کردند.
جنگ عراق برای خمینی هدیه ای بود تا افکار عمومی را از ناکامی هایش منحرف کرده و مردم را دور پرچم کشور بسیج کند. در پایان جنگ هشت ساله او قدرت را در جمهوری اسلامی تحکیم کرده بود. اما رژیم همچنان بی ثبات باقی مانده است؛ قیام دانشجویی ۱۳۷۸ و تظاهرات سراسری به تقلب در انتخابات ۱۳۸۷ شوک هایی برای آن بود.
تنها حدود ده درصد از مردم ایران به کارآمدی جمهوری اسلامی باور دارند. این ها تندروها هستند. پانزده درصد دیگر معتقدند خمینی ایده های خوبی داشت، اما انقلاب از مسیر خارج شد. این ها اصلاح طلبان هستند. سه چهارم باقیمانده جامعه ایران نظام سیاسی خمینی را نظامی شکست خورده می دانند که قابل ترمیم نیست. بخش عمده ای از این افراد انقلابی نیستند ولی بی تفاوت هم نیستند و اعتراضات گسترده می تواند آن ها را به خیابان بکشاند.
حسن روحانی وعده داد همکاران سابق اش را از حصر نجات دهد ولی چنین نکرد و میرحسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد با وجود وضع جسمی نامناسب پس از شش سال همچنان مغضوب نظام هستند. آزادی آن ها می تواند به عنوان نشانه ای از ضعف نظام برداشت شود، اما مرگ آن ها در بازداشت می تواند جرقه ناآرامی باشد که در سراسر ایران گسترش خواهد یافت.
