شب گذشته، زلزله ای به بزرگی ۵/۲ در مقیاس ریشتر تهران را لرزاند. طبق گزارش های منتشر شده این زمین لرزه جز یک مورد جراحت ناشی از سقوط از ارتفاع و یک مورد ریزش کوه بر روی یک اتومبیل خسارتی بر جای نگذاشته است.
در شهرسازی مدرن اصولا زمین لرزه ای با این شدت، خطری به شمار نمی رود مگر آنکه این لرزش خفیف نقطه ای ضعیف از شهر را تخریب کند که با در نظر گرفتن ضریب احتمالات قابل اغماض است.
با این حال بعد از وقوع این زمین لرزه، بلافاصله صف های طولانی در مقابل جایگاه های عرضه ی بنزین کشیده شد و مردم، با حالتی شتاب زده، اقدام به پر کردن باک بنزین خودرو و گالن های همراه خود نمودند و برای دسترسی هر چه سریع تر به بنزین در بعضی نقاط ضد و خوردهایی نیز صورت گرفت.
اگر این اتفاق در ساعات روز رخ می داد احتمالا شاهد درگیری در صف نان و خواربار فروشی ها نیز می بودیم.
در اثر این زمین لرزه بخشی از خطوط موبایل نیز دچار اختلال شد که پس از چند ساعت این اختلال بر طرف شد. مسوولان از مردم خواستند تا گفت و گوهای خود را کوتاه کنند تا اختلال در شبکه به وجود نیاید.
از همه عجیب تر تعطیل اعلام کردن تمام ادارات و دانشگاه ها و مدارس تهران است که هر چند علت آن زلزله نامیده نشده اما دلیل اش قطعا آلودگی هوای تهران نیز نبوده است.
به طور خلاصه، در اثر رویدادی که «هیچ» خسارت جانی و مالی وارد نکرده و واکنش دلواپسانه ی مردم و ضعف برخی دستگاه های مسوول، وضعیت پایتخت شکل بحرانی به خود گرفته و مسوولان یک روز کاری را کلا تعطیل اعلام کرده اند.
این اتفاق، نمونه ی خوبی ست از آن چه در صورت بروز زلزله ی شدید و ایجاد خرابی های بسیار شاهد آن خواهیم بود.
تصور وقوع زلزله ی هفت ریشتری در تهران و تخریب وسیع شهر و زیر آوار ماندن مردم فقط از جهت میزان خرابی و کشتار وحشتناک نیست؛ رفتار و واکنش مردم، و فلج کردن کشور توسط مسوولان عواقبی به همان اندازه وحشتناک در پی خواهد داشت.
این زمین لرزه معیار خوبی ست برای ارزیابی واکنش های غیر قابل کنترل مردم و قدرت برنامه ریزی و مدیریت بحران مسوولان. امیدواریم از این معیار برای برخورد با بحران های جدی به خوبی استفاده شود.
