اگرچه جامعه ایران یک جامعه دمکراتیک نیست اما بطور قطع می توان گفت که جامعه ای است نسبتا مدرن، باز و برونگرا؛ جامعه ای است که با وجود فیلترینگ و پارازیت می کوشد با جهان پیرامون خود ارتباط فعال برقرار کند. جامعه ایران مردمی دارد که هم از محیط پیرامون خود تاثیر می گیرند و هم بر آن تاثیر می گذارند.

چنین جوامعی اما، با وجودیکه دمکراتیک نیستند، برخی از نشانه های جوامع دمکراتیک را از خود نشان می دهند. برای مثال جوامعی مانند ایران دیگر، بدلیل پا گذاشتن به دوران مدرن و به علت برخورداری از فرهنگ باز و برونگرا، تک صدایی را بر نمی تابد. مطالبات اجتماعی-فرهنگی و اقتصادی، و بویژه خواسته های سیاسی به اشکال و فرمهای مختلف بازتاب پیدا می کنند، و حتی هر گروه و قشری از رهبری خاص خود پیروی می نماید؛ چند صدایی یکی از ویژگی های مهم این جوامع است.

اما این ویژگی مثبت می تواند (بويژه در جامعه ای مانند ایران) آثار و پیامد های منفی نیز داشته باشد. به این معنی که حتی در نظامهای دمکراتیک نمی توان همیشه انتظار داشت که مطالبات اجتماعی فقط از طریق احزاب و نهادهای سیاسی رسمی کانالیزه شوند و نمود بیرونی پیدا کنند،‌ حتی اگر این نهاده ها و احزاب کاملا دمکراتیک و نمادی از جامعه چند صدایی باشند.

البته که جریانات و طبقاتی که منافع خود را در حفظ همین سیستم حزبی و کانالیزه شده می بینند، هر خواسته و بدنبال آن هر حرکتی را که خارج از سیستم و نظم حاکم شکل گیرد، و یا هر فردی را که بخواهد این خواسته ها را خارج از روال معمول نمایندگی کند بعنوان یک جریان پوپولیست و عوام گرا معرفی می کنند؛ اما گاه یک جامعه، حتی یک جامعه دمکراتیک، در یک شرایط خاص تمایل پیدا می کند که خواسته های خود را از طریقی متفاوت و غیر معمول دنبال نماید و حتی فضل مشترک خواسته های خود را در وجود یک فرد متبلور سازد.