مسیر پیشرفت فوتبال یک کشور باری به هر جهت و ناگهانی مهیا نمی‌شود؛ باید دید که چه شده ژاپن ۵ دوره متوالی به جام جهانی و ۶ دوره پشت سر هم به المپیک رفته است؟

ژاپنی‌ها زمانی نونهالان و نوجوانان مستعد خود را به برزیل فرستادند که آموزش ببینند و پیشرفت کنند. امثال کازویوشی میورا از دوران کودکی و نوجوانی در برزیل تربیت شده و سپس به ژاپن برگشتند تا به کشور خود خدمت کنند.

ژاپن ۲۰ سال برنامه‌ریزی کرد که قهرمان آسیا شود و بالاخره هم شد! حالا چشم‌بادامی‌ها قهرمانی جام جهانی را نشانه رفته‌اند. برای فوتبال ژاپن دیگر قهرمانی لیگ قهرمانان یا جام ملت‌های آسیا جذابیتی ندارد. آن‌ها قهرمانی جام جهانی را می‌خواهند.

شاید خیلی‌ها به این حرف بخندند، اما فراموش نکنید صحبت از ژاپن است، کشوری که جنگ جهانی دوم را با بمب اتمی و فاجعه هیروشیما و ناکازاکی پشت سر گذاشت و به قطب اقتصاد دنیا تبدیل شد.

کشوری که جودو و کاراته داشت، اما فوتبال نداشت، برنامه‌ریزی کرد، زحمت کشید و قهرمان جام ملت‌های آسیا شد؛ بنابراین قهرمانی جام جهانی ۲۰۵۰ دور از دسترس آن‌ها نخواهد بود. تکلیف ژاپن که روشن است. ما فاصله بعیدی با آن‌ها گرفته‌ایم که به این زودی‌ها پر نخواهد شد. آنچه جای نگرانی بیشتری دارد مربوط به اردن و کشور‌های این‌چنینی است.

اردنی‌ها می‌خواهند تا جام ملت‌های ۲۰۳۱ جزو ۴ تیم برتر قاره آسیا شوند. آنگاه جایگاه تیم ملی ایران چه می‌شود؟ آیا می‌توانیم با همین وضعیت باری به هر جهت جایگاه کنونی خود را حفظ کنیم؟

امارات، قطر، عربستان، کره جنوبی، چین، هند و... را هم فراموش نکنید!