ایشان به نقطه ای از روزنامه نگاری رسیده که هم در آمدش کافی شده، هم به آرامش رسیده!

یعنی چی کسی بعد از چند دهه کار مشقت آمیز، به مرحله ی تدریس روزنامه نگاری برسد و هر روز هم دست و دل اش بلرزد؟! وقتی آدم می تواند سراغ کار روزنامه فروشی و این ها برود، مگر دیوانه است که خودش را به دردسر بیندازد!

خاصه آن که کار شریف روزنامه فروشی، به شخص روزنامه نگار و مدرس روزنامه نگاری نشان می دهد که کارهای قبلی اش، «کشک» بوده، و داشته بیخودی اعصاب خودش را خرد می کرده!

همین آقای نخعی، از زمانی که به این شغل شریف مشغول شده، به چشم دیده که تعداد فروش روزنامه کهنسال «اطلاعات»، ۲۰ نسخه بوده که وقتی بهای آن را افزایش داده اند این تعداد به ۵ نسخه رسیده، و این ۵ نسخه را هم راننده های بیابانی می خرند زیر پایشان می اندازند یا خانه دارها می خرند می برند باهاش شیشه ی پنجره تمیز می کنند یا روی اش سبزی خرد می کنند.

من به وزارت جلیله ی ارشاد پیشنهاد می کنم، طی بخشنامه ای به روزنامه نگاران اعلام کند که اگر به سمت سعادت و رستگاری می خواهند بروند، شغل های مرتبط با این رشته، یعنی:
-راننده کامیون حمل روزنامه
-بسته بند روزنامه
-فروشنده ی خیابانی روزنامه
-جمع آوری کننده ی روزنامه های دارای قدرت جذب آب و فروش آن به «روزنامه دوستان خانه دار»
و یا همین شغل دکه داری را پیشه ی خود سازند و بدین طریق، هم در آمد کافی داشته باشند، هم اعصاب شان آرام بماند، هم خدای نکرده در اثر یک اشتباه، به زندان نیفتند، یا آواره ی خارج از کشور نشوند، و از همه مهم تر متوجه نیازهای واقعی مردم و توجه بسیار آن ها به نوشته های روزنامه ها جلب شود.

... آی ام هپپپپپپپپپپپپپپپپپپی... آی ام هپپپپپپپپپپپپپپپپی...