دیکتاتوری اسلامی، از آغاز حکومت‌اش، این کثیف ترین شکنجه را در حق انسان‌های مبارز در عرصه عمومی انجام داده است، بخصوص در دهه‌ی شصت، برخی از زندانیان را با شکنجه و تهدید به اعدام، مجبور به شکستن و تبری جستن از عقیده‌شان کرد تا بتواند جلوی ادامه‌ی مبارزات مردم را بگیرد. شاید آن زمان تا اندازه‌ای هم موفق شد و با کشتن تعداد زیادی از زندانیان، به وحشیانه ترین شکل ممکن و اعتراف‌های اجباری و شوهای تلویزیونی، توانست برخی از فعالان را بشکند، برخی را به سکوت بکشاند و برخی را به اجبار راهی تبعید کند، هرچند همان زمان هم نتوانست به طور کامل موفق شود و ما در طی این سال‌ها، شاهد مبارزات و ایستادگی‌ها بی شماری، زیر تیغ حکومت بوده‌ایم، ولی این مبارزات کمتر از سوی دیگر جنبش‌ها حمایت می‌شد. ولی امروز شرایط بسیار متفاوت است و نه تنها فعالان سیاسی و اجتماعی، بلکه مردم عادی نیز به خیابان آمده‌اند و اعتراض می‌کنند و حرکت‌ها به هم پیوسته و همبسته می‌شود. از سوی دیگر حکومت به شدت دچار بحران‌های ساختاری شده و حتی برخی از خودی‌های‌شان از فروپاشی نظام حرف می‌زنند و همگی‌شان به شدت ترسیده‌اند، بنابراین، این اعتراف گیری‌ها دیگر تأثیری در ادامه‌ی مبارزات و عزم راسخ معترضان برای ایستادگی در برابر آزادی کشی‌ها و بی‌عدالتی‌های حکومت ندارد. همین امروز شاهد بودیم که بازنشستگان با جسارت به خیابان‌ها آمدند و شعار دادند «شکنجه، مستند، دیگر اثر ندارد» و بی تردید این اعتراض‌ها و همبستگی‌ها ادامه خواهد داشت. یا می‌بینیم که سپیده قلیان، شکنجه هایی که در زندان و پس از زندان بر سر او و اسماعیل بخشی آورده‌اند را به طور خلاصه در فایلی ضبط کرده و پیش از بازداشت دوم برای رسانه‌ها فرستاده است.

حکومتی که جرأت ندارد دادگاه‌های مبارزان را علنی برگزار کند و حق دفاع مستقل و آزادانه را از همه سلب کرده است، چگونه می‌تواند به مردم بباوراند که این اعتراف‌ها در فضایی عادلانه بیان شده و حقیقت دارد؟ حکومتی که جرأت ندارد اعلام کند که هزاران زندانی سیاسی را به وحشیانه ترین شکل ممکن بازداشت و شکنجه و سر به نیست کرده است، چگونه می‌تواند حتی مدافعان‌اش را قانع کند که عادل است؟ آن هم در شرایطی که ماهیت کثیف و فریب کارش برای همگان روشن شده است.

حکومت اسلامی گمان می‌کند که پس از چهل سال بی آبرویی، هنوز می‌تواند مردم را با این اعتراف گیری‌های اجباری و مسخره بفریبد یا به خانه‌ها بفرستد. مردم از خود نمی‌پرسند که اگر این اعتراف‌ها واقعی است، چرا دادگاه‌ها را علنی برگزار نمی‌کنند؟ چرا متهم حق وکیل اختیاری و مستقل را ندارد؟ چرا وکلای ما را تهدید و بازداشت می‌کنند؟ چرا کانون وکلای مستقل نداریم؟ چرا حق آزادی بیان و اعتراض و اعتصاب و تشکل نداریم؟ چرا به اعتراض‌های ما حمله می‌کنند؟ چرا ما را بازداشت و تهدید می‌کنند؟ چرا موقع بازداشت به ما حمله کرده و توهین می‌کنند؟ چرا زندانیان را شکنجه می‌کنند؟ چرا زندانیان اعتصاب غذا می‌کنند؟ چرا دادگاه‌های عادلانه نداریم؟ چرا قوه‌ی قضاییه‌ی مستقل نداریم؟ و هزاران چرای دیگر.

حکومت اسلامی، به شدت از حرکت‌های اعتراضی پیاپی و شجاعانه‌ی مردم ترسیده است و این ترفند نشانه‌ی دیگری از ترس و زبونی حکومتی است که می‌خواهد با ایجاد رعب و وحشت، عزم مبارزان را برای ادامه‌ی مبارزه بشکند، ‌ ولی دیگر مردم جان‌شان به لب رسیده است و دیدیم که اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و عسل محمدی و خیلی‌های دیگر از درون و بیرون از زندان‌ها، به صدا در آمدند که شکنجه شده‌اند.

اعتراف گیری از اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و نمایش تلویزیونی آن و بازداشت مجدد آن‌ها و برادر سپیده قلیان و آزار خانواده، شکنجه مجدد و تاییدی دیگر بر شکنجه‌ی آن‌ها و سرکوب آشکار حق آزادی بیان و حق تشکل و اعتراض و اعتصاب است. به هوش باشیم که جان آن‌ها و علی نجاتی و عسل محمدی و دیگر معترضان مرتبط با این پرونده، به شدت در معرض خطر است و باید برای پایان دادن به پرونده سازی و اذیت و آزار و شکنجه‌ی آن‌ها و دیگر کارگران و همراهان‌شان کاری کنیم و خواهان آزادی بدون قید و شرط آن‌ها شویم.

ما مادران پارک لاله، این چرخه‌ی آزادی کشی، سرکوب، خشونت، بازداشت، شکنجه و قتل‌های دولتی سازمان یافته در ایران و وضعیت بحرانی زندان‌ها و زندانیان را به شدت محکوم می‌کنیم و خواهان ۱) آزادی تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) حذف شکنجه و لغو کامل قانون مجازات اعدام، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمام جنایت‌های صورت گرفته در جمهوری اسلامی در دادگاه‌های علنی و عادلانه و مردمی هستیم. ما اعتقاد عمیق داریم که این خواسته‌ها با اتحاد و همبستگی و مبارزات پیگیر ما دادخواهان به دست خواهد آمد و تردیدی نیست که برای رسیدن به این خواسته‌ها باید برای رسیدن به آزادی بیان و اندیشه، رفع هرگونه تبعیض، و جدایی دین ازحکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی عدالتی‌ها را در ساختار حکومت و قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز حکومت اسلامی می‌دانیم.

مادران پارک لاله ایران
دوم بهمن ۱۳۹۷