آمریکا به رژیم می گوید که باید اعطای پول و اسلحه به سازمان های ترور را متوقف سازد و پول مردم ایران را در کشتار مردم سوریه هزینه نکند و از برنامه های پرهزینه اتمی و موشکی دست بردارد - و روزی که چنین شود، ملت ایران به اندازه کافی پول خواهد داشت که به تامین رفاه خود بپردازد.

بنابراین، تحریم های اقتصادی آمریکا، هنگامی که به نتیجه برسد و رژیم ایران را از رفتارهای کنونی باز دارد، بزرگترین خدمت به مردم ایران خواهد بود.

وانگهی، وقتی رژیم در شکایت به نهادهای بین المللی، ظاهرا برای ملت ایران دلسوزی می کند، آیا دروغ نمی گوید؟ آیا اشک تمساح نمی ریزد؟ آیا تقیه نمی کند؟

اگر چنین نبود، آن ها نمی آمدند، در حالی که در خود ایران خیابان خواب و گور خواب وجود دارد، تعهد کنند که صد و بیست هزار واحد مسکونی برای مردم سوریه بسازند.

حتما بیاد دارید که چندین سال پیش، هنگامی که ارتش اسرائیل در رویارویی جنگی با حزب الله لبنان نیمی از محله شیعه نشین الضاحیه در جنوب بیروت را ویران کرد، رژیم ایران پانصد میلیون دلار پول به حزب الله داد که این خانه ها را بازسازی کند.

رئیس پیشین ستاد کل ارتش اسرائیل، ژنرال گادی آیزنکوت فاش می سازد که کمک مالی رژیم ایران به حزب الله لبنان، سالیانه حدود یک میلیارد دلار بوده و حالا که تحریم های آمریکایی، ریشه درآمد اصلی رژیم را دارد می خشکاند، حزب الله به کم پولی دچار شده و به صرفه جویی پرداخته است.

سران حکومت، پس از آن که در ماه های اخیر مرتبا در مورد توان رزمی نیروهای مسلح خود یاوه سرایی کردند و خود را بزرگترین قدرت نظامی منطقه و جهان و حتی کهکشان ها معرفی کردند، و دیدند که این رجز خوانی کسی را نمی ترساند، حالا مرتبا اعلام می دارند که تحت هیچ شرایطی حاضر به گفتگو با دولت ترامپ نیستند.

حسن روحانی از حساب جان و مال ملت ایران مایه میگذارد و در آخرین نطق خود می گوید که حتی اگر آمریکا همه شهرهای ایران را بمباران کند، و همه مردم ایران را بکشد، باز هم رژیم حاضر به مذاکره با آمریکا نخواهد شد.

خود علی خامنه ای گفته بود که مذاکره با غرب سم است و گفتگو با ایالات متحده سم مضاعف است. پس، مگر آزار دارند که با آمریکا وارد گفتگو شوند؟

خامنه ای گفته بود "مگر ما مریضیم که با پای خود به دور میز مذاکره برویم و حاضر شویم از قدرت موشکی و اتمی خود و یاری رسانی به سازمان های مقاومت عربی و اسلامی و فلسطینی روی بگردانیم و از دخالت نظامی در امور کشورهای دیگر دست برداریم؟

این همان خامنه ای است که وقتی چند سال پیش، کارد تحریم های اقتصادی بین المللی به استخوان رژیم رسیده بود، دستور نرمش قهرمانه را صادر کرد و با شش کشور وارد مذاکره شد و برنامه های اتمی خود را برای ده سال متوقف ساخت.

اگر در آن دوران، حکومت ایران زیر فشار اقتصادی بین المللی بود که حاضر به توقف برنامه های اتمی خود شد، امروز فشار اقتصادی آمریکا بر گرده حکومت ایران، ده برابر و صد برابر شده است و آثار ورشکستگی رژیم از هم اکنون آشکارا دیده می شود.

روح الله خمینی گفته بود که حفاظت از حکومت اسلامی، حتی از اجرای فرایض پنجگانه اسلام و حفاظت دین واجب تر است و می توان فرائض حج و روزه و نماز را هم موقتا باطل کرد تا حکومت اسلامی از فروپاشی در امان بماند.

اکنون هم در تهران همین سخن را می شنویم و افرادی در داخل حکومت هستند که می گویند رژیم اسلامی در خطر است و باید برای حفظ آن به هرگونه تلاشی دست زد.

بنابراین، اگر این حکومت می خواهد بماند، چاره ای ندارد جز آن که به دور میز مذاکرات با آمریکا بازگردد و شرایط و خواسته ها را بپذیرد و به آن عمل کند.

ولی این کار همانند مهره شاه در صفحه شطرنج است که، هر گامی بردارد، بالاخره مات می شود.

حالا جشن گرفته و بساط رقص و پایکوبی به راه انداخته اند که چگونه شد که ترامپ از فرستادن ۱۲۰ هزار سرباز به منطقه سخن گفته بود و اکنون به یک هزار و پانصد نفر بسنده می کند. پس، "دیدید که آمریکا از تهدیدهای ما ترسیده و از دیدن قدرت ما عقب نشینی کرده است؟"

آن ها با این شیوه برخورد، تنها خودشان را فریب می دهند. زیرا خود ترامپ گفته بود که تصمیم برای اعضای ۱۲۰ هزار نفر دروغ است و رسانه ها را به انتشار گزارش های نادرست متهم ساخته بود. ولی در همان حال، ترامپ گفته بود که اگر لزومی پیش آید، او سربازانی بیش از ۱۲۰ هزار نفر به منطقه خواهد فرستاد.

ترامپ قصد جنگ ندارد. این واقعیت را حتی خامنه ای و فرماندهان سپاه پاسداران نیز تایید کرده اند. هدف ترامپ ایجاد یک نیروی بازدارنده نظامی است که رژیم ایران را از ادامه تبهکاری ها در منطقه بر حذر دارد.

تردیدی نیست که این شیوه به نتیجه می رسد و رژیم ایران ناچار خواهد شد از ادامه تعرض های نیابتی دست بردارد، وگرنه، با واکنش کوبنده ایالات متحده روبرو خواهد شد.

همین واقعیت که ارتش آمریکا پس از ده روز بررسی های اطلاعاتی، اعلام می دارد که آسیب رساندن به چهار کشتی بازرگانی در نزدیکی بندر فجیره کار سپاه پاسداران بوده است، می تواند هشدار به رژیم ایران باشد.

سخنان مایک پمپئو وزیر خارجه ایالات متحده را فراموش نکنیم که هشدار داده و گفته بود که حتی اگر تعرض علیه سربازان آمریکایی و یا منافع آمریکا در منطقه، توسط گروه های تروریستی نیابتی صورت گیرد، ایالات متحده بازهم رژیم ایران را مسؤول و پاسخگو خواهد دانست.

آن اخوند تهدید کرده و گفته بود که خرخره همه سربازان آمریکایی در منطقه در دست رژیم ایران است و می تواند آنقدر بفشارد که همه ارتش آمریکا یکجا خفه شود. حسن روحانی هم گفته بود که رژیم ایران نه تنها قادر است تنگه هرمز را ببندد، بلکه بر تنگه های بین المللی دیگری نیز تسلط دارد. همین دیروز نیز یک فرمانده دیگر سپاه پاسداران ادعا کرد که با شلیک دو موشک، می تواند ناوگان آمریکایی در خلیج فارس را به قعر آب های دریا بفرستد.

این کرکری ها را ماه های گذشته خوانده بودند، و هیچ کس را نترسانده بود.

حالا خیلی خوب احساس می کنند آمریکا در تصمیم خود برای خنثی کردن تعرضات رژیم ایران جدی است و حتی بدون فرستادن آن یکصد و بیست هزار نفر به خاورمیانه، باز هم به حد کافی نیروی نظامی در حوزه خلیج فارس دارد که به آسانی بتواند رژیم ایران را ادب کند و آن را از تجاوزکاری بازدارد تا آتش جنگ شعله ور نگردد.

از همین روست که رژیم ایران، در این مرحله، به کارزار تبلیغاتی و بین المللی روی آورده و ظریف مرتبا با رسانه های بیگانه مصاحبه می کند و تخت روانچی برای روزنامه آمریکایی مقاله می نویسد و در نشست شورای امنیت، آمریکا را به ارتکاب جنایات جنگی متهم می سازد و بالاخره آن که رژیم به دیوان بین المللی لاهه پناه می برد و تحریم های آمریکایی را غیرانسانی و نامشروع و ضد اخلاقی توصیف می کند.

ولی همه این تلاش ها، آب در هاون کوبیدن است و بس!