همچنین رهبران و سیاستمداران نظام جمهوری اسلامی به خوبی واقف به پیامدهای مذاکره با آمریکا از منظر تغییراتی که ناگزیر به پذیرش آنها در سیستم حکومتداری اسلامی خود هستند بوده و بعید است که به راحتی به آن تَن دهند.

اما ملاقات با ترامپی که به نظر حقیقی و آماده برای مذاکره بی پیش شرط است، جذاب بنظر می رسد. سیاستمداران ایرانی می بینند که در قبال یک گفتگوی مستقیم می توانند امتیازات فراوانی از ترامپ گرفته و توافقی به مراتب بهتر از توافق پیشین با اوباما داشته باشند.

ترامپ به صراحت گفت که در پی تغییر رژیم نیست و تنها از ایران می خواهد که به دنبال دستیابی به سلاح هسته ای نباشد. خواسته ای آسان و دست یافتنی اما آنچه که تهران نمی خواهد و هنوز درباره آن مطمئن نیست مذاکره مستقیم با رئیس جمهور آمریکا آن هم در بوق و کرناست.

ایجاد ظن احتمال مذاکره با آمریکا، باعث کاهش قیمت ارز و ایجاد امید در اجتماع به شدت نگران و ناامید ایران شده است. از سوی دیگر کشورهای منطقه نیز، با این حساب و احتمال مذاکره ایران و آمریکا در آینده نزدیک در معاملات و مماشات خود با این کشور تجدید نظر خواهند کرد.

بنابراین چرا مقامات ایران نبایستی با زیرکی از این فرصت خبری استفاده نکنند ولو در زمانی کوتاه؟‌

اظهارات امروز آقای روحانی در رَد چنین ملاقاتی ( با آقای ترامپ) و "غیر قابل تصور دانستن این ملاقات" از سوی آقای ظریف، به این گمانه زنی دامن زده است که ای بسا، آقای مکرون پیشداوری زودرسی داشته و یا آنکه ایرانی ها ترجیح می دهند که این ملاقات بدون برنامه ریزی و کاملا اتفاقی انجام گیرد.

هرچه که هست همه می دانند که بدون تایید رهبر ایران، چنین فرصتی ایجاد نمی شود و تا چند هفته دیگر که آقای روحانی و ظریف در نخستین هفته مهرماه به نیویورک می آیند دشوار است بگوییم که چه برنامه و هدفی را تعقیب خواهند کرد.

شاید اینبار در روزی که هر دو ريیس جمهور ایران و آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل متحد حاضر هستند، ترتیبی برای سلام و احوالپرسی و گفتگوی کوتاهی داده شود.