سید علی خامنه ای، در جلسه خارج از فقه اش با اشاره به گران شدن قیمت بنزین گفت:
«تصمیم سران قوا باید اجرا شود... مسوولان حفظ امنیت به وظایف خود عمل کنند... من گفته بودم اگر سران سه قوه تصمیمی بگیرند از آن حمایت می کنم... سران قوا با پشتوانه کارشناسی یک تصمیم گرفتند و طبعا باید اجرا شود...»
خامنه ای مثل همیشه موضوع را انداخته است روی دنده ی لج و لجبازی و گردن کلفتی.
او به صراحت می گوید که در مقابل اراده ی مردم و اعتراض مردم به سه برابر شدن قیمت بنزین کوتاه نخواهد آمد.
خامنه ای صریحا و مستقیما خود را وارد ماجرا کرده و می گوید که می خواهد در مقابل اراده ی مردم ایران بایستد و به نفع فلسطین و حزب الله و جهاد اسلامی و حوثی ها و موشک سازی های سپاه و آقاها و آقازاده های پولخوار، مردم را چپاول کند.
اینک این ما مردم ایران، و این رهبر حکومت نکبت اسلامی، که از سر لج در آمده و می خواهد قدرت اش را به رخ مردم ایران بکشد.
دعوت از مردم برای مقابله با سید علی کارِ من نیست و تصور می کنم، مردم خود می توانند آن گونه که درست می دانند تصمیم بگیرند.
مقابله با سید علی بدون درگیری نخواهد بود. کسانی که تصور می کنند با عدم خشونت مردم، حکومت دست به سرکوب نخواهد زد سخت در اشتباه اند. خامنه ای مردم جان به لب رسیده را «اشرار» نام نهاده و خواهان سرکوب آن ها شده است.
خامنه ای در این چند ساله، از آن سید فریبکاری که جسم ناقصی داشت و به خاطر سرکوب دانشجویان کوی دانشگاه اشک تمساح می ریخت تبدیل به خدای قاصم الجبارین روی زمین شده، و وسایل سرکوب اش هم مهیا ست.
حال این با ما مردم است که تصمیم بگیریم کار این حکومت را همینجا یکسره کنیم و آن را با رهبرش به زباله دان تاریخ بیفکنیم یا تصمیم به عقب نشینی و سازش بگیریم تا شاید معجزه ای رخ دهد و حکومت خود به خود سرنگون شود.
من بر خلاف اپوزیسیون خارج از کشور که عادت کرده به مردم بگوید «باید» چنین کنید و «باید» چنان کنید، هرگونه «باید»ی را نفی می کنم. آن چه را که بایسته است شما ملت، بهتر از هر کارشناس خودخوانده ای می دانید.
می دانم که این «باید» گفتن ها از طرف کسانی که دستی از دور بر آتش دارند، به توهین و ناسزایی می ماند که به معترضان داخلی گفته می شود. گویی مردم داخل کشور ابله هستند که ندانند کی باید به خیابان بریزند و کی باید به خانه بروند.
آتشی که بر افروخته شده، و می تواند هیمنه اش دامن تمام نظام را بگیرد، اگر این بار هم خاموش شود، باز مدت ها و بلکه سال ها طول خواهد کشید تا دوباره در اثر حادثه ای دیگر بر افروخته شود. هر سال که بر عمر این نظام نکبت افزوده می شود، ضرری هنگفت به ما ملت می خورد.
حال این با ما ست که با این حکومت چه بکنیم.
ما اهل خشونت نیستیم ولی دفاع از خود و مقابله به مثلِ برابر، در هیچ جای دنیا خشونت نامیده نمی شود. این ما نیستیم که ضربه ی اول را زده ایم. این حکومت است که با خشونت اقتصادی، گرانی عظیمی را به ما تحمیل کرده و بار بذل و بخشش احمقانه ی عظیمی را در حالی که خود در فلاکت به سر می بریم بر گردن ما نهاده است.
اکنون این ما و این حکومت سید علی. او این بار با جسم ناقص اش و البته با دستان به خون آلوده و مسلح سرداران اش می خواهد نسق از ملت بگیرد.
اکنون ماییم و او! تصمیم با ماست که با او چه کنیم...
