البته آن چه به جایی نرسد فریاد است.
می خواهند ما را خسته و ناامید کنند. می خواهند حرکت بر اندازانه ی مردم ایران را به بیراهه بکشند. می خواهند حکومت نکبت اسلامی را آدم کنند تا بتوانند روابط حسنه ی بدون بمب اتم و بدون خطر با او داشته باشند. می خواهند با شام ناهار دادن و برگزاری جلسات فریبنده، اپوزیسیونِ با عرض معذرت دو زاری ساکن امریکا را با خود همراه کنند و از وجود آن ها بهره ببرند.
اپوزیسیون حرّاف و بی خاصیت هم از روی خود کم بینی و ذلت، برای حضور در جلسه ای که پمپئویی، معاون پمپئویی، معاونِ معاون پمپئویی حضور دارد سر و دست می شکند و در جایی که نمی تواند حرف بزند و نمایندگان اش یکی خانمی ست که اصلا معلوم نیست کیست، و دیگری خانمی ست که سنگ سلطنت به سینه می زند ولی به طور مطلق بی خاصیت است، و دیگری جوانی ست که بعد از دوران زندان اش به امریکا آمده و ده جور روش زندگی اتخاذ کرده، حضور می یابد، و این ها داستان کشته شدگان و زجر دیدگان را که ما با پوست و گوشت و روان خود آن ها را حس کرده ایم، بر سر صحنه نمایش بازگو می کنند بی آنکه چیزی از امریکایی ها بخواهند یا به روش و منش آن ها در مقابل جمهوری نکبت اسلامی ایرادی بگیرند و انتقادی شده آبکی بکنند، و این می شود مبارزه ی گروه شام ناهار خورندگان وزارت خارجه ی امریکا.
با امریکا سخنی نداریم چرا که آن ها مصالح خودشان را دنبال می کنند و منافع ملی شان را.
اما با اپوزیسیون ذلیلی کار داریم که دست از سر ملت ایران بر نمی دارد و می خواهد به اسم مردم ایران، کلاهی از نمد امریکا برای خود فراهم کند.
خانم ها و آقایان شرکت کننده در جلسه ی واشینگتن!
بیایید با افتخار و سر افرازی بگویید که که هستید و در واشینگتن چه چیز به امریکایی ها گفتید و چه تاثیری بر رفتارش در قبال حکومت نهادید.
اگر همین جوری رفتید آن جا که ما پس گردن شما را در تلویزیون ببینیم، و شما هم بشوید جزو شُهرگان شهر که وزارت خارجه امریکا برای شان کارت دعوت می فرستد با عرض معذرت و شرمندگی خاک بر سرتان.
هر که هستید و به هر دلیلی که رفتید خاک بر سرتان.
می خواستید بدانید پمپئو چه می گوید، خب می نشستید در خانه تان و به صدای امریکا گوش می دادید.
رفتید که چه بشود؟ که وزیر خارجه ی امریکا بعد از کلی صغرا و کبرا چیدن بگوید که حکومت نکبت باید آدم شود تا در جامعه ی جهانی حرمت اش باقی بماند؟
که به زبان بی زبانی بگوید، ما کاری با ماندن و رفتن حکومت اسلام نداریم و فقط می خواهیم با تحریم قاضی مقیسه، برای تان ژست ایران دوستی بگیریم؟
شما می دانید که مردم در آبان چه می خواستند و برای رسیدن به خواسته شان چه کردند؟
خجالت نکشید از روی پویا ها و نیکتا ها وقتی پمپئو از ماندن حکومت نکبت سخن می گفت و آدم شدن اش؟
نه جناب امریکا! نه حضرات اپوزیسیون!
اگر در جلسه ای شرکت می کردید که بتوانید حرفی بزنید و به اندازه ی دو سه جمله بگویید: ما خواهان سرنگونی تمام و کمال این حکومت هستیم و این حکومت به هیچ شکل آدم بشو نیست، من در اینجا شما را تحسین می کردم.
ولی این شکل رفتن تان، عین دهن کجی بود به مردمی که در مقابل آتش سهمگین گلوله ها قرار گرفتند و جان عزیز شان را از دست دادند.
تا ببینیم چه کسی این آش را برای مخالفان امریکا نشین جمهوری اسلامی پخته است و کیست این نان دهِ خواستار باقی نگه داشتنِ حکومت نکبت....
