البته وقتی برای نوشتن مطلبی نیاز به کاغذ و مرکب نباشد و انتشار مطلب هم هزینه و زحمتی نداشته باشد کلاغ هم می تواند قارقارش را به عنوان صدای ماریا کالاس جا بزند و در باره اش مطلب بنویسد.

به قول معروف در فضای مجازی، کی به کی ست؟ آزادی بیان هست و آزادی قلم. پس بتازانیم در هر زمینه ای که می توانیم.

البته بعضی زمینه ها، برای تاخت و تاز کردن چندان هموار نیست و چون کمتر کسی علاقه به سواری در زمین سنگلاخ دارد جاده های کم رفت و آمد، هموار نمی شود.

مثلا اگر به من بگویند مطلبی در باره ی ذوب آهن بنویس، من ی هم که قلم را در چهار عرصه می تازانم، کم می آورم و به بهانه ی سرماخوردگی و گرفتگی سینه سکوت اختیار می کنم.

خدا پدر ویکی پدیا را بیامرزد که دست آدم را در هیچ زمینه ای خالی نمی گذارد.

اگر زمان قدیم بود، مگر کسی می توانست این همه مطلب چرت و پرت و خارج از تخصص اش بنویسد!

یادم می آید اسم میشل پیکولی بود یا ژان گابن که از یاد من و چند دوستی که داشتیم در باره ی سینمای فرانسه صحبت می کردیم رفته بود؛ بعد از مراجعه به انواع و اقسام «لاروس» های کوچک و بزرگی که داشتم، بالاخره کار کشید به پرسیدن تلفن سفارت فرانسه از ۱۸ (آن موقع ها هنوز ۱۱۸ نشده بود!) و انجمن ایران و فرانسه در خیابان شاپور غلامرضا و سوال از هر که تلفن را بر می داشت که این هنرپیشه ای که ریخت اش اینجوری ست و هیکل اش اینجوری، اسم اش چیست!

*****

حالا حرف حساب ام چیست؟ هیچی! حرف حساب ام این است که سر بعضی مسائل، مشکلی پیش نمی آید که اگر من و شمای آماتور، در فلان رشته قلمفرسایی کنیم و معلوماتی از خود صادر کنیم. ولی وقتی موضوع بسیار حساس و دقیقی که به کشته شدن انسان ها و روح و روان بازماندگان آن ها ربط دارد، شایسته آن است که کمی محتاط تر عمل کنیم قلم بتازانیم.

خانم فرزانه ی روستایی، در این زمینه با عرض معذرت بی گدار به آب زده و دوغ و دوشاب را در هم آمیخته و چند تئوری استخراج کرده که علت سقوط یا زدن هواپیمای اوکراینی می توانسته این چیزهایی باشد که ایشان گفته (لینک).

بعد، از مستند روزهای صفر و ویروس استاکس نت و هک پالایشگاه و پخش موسیقی راک استرالیایی، تونل زده است به ماجرای هواپیمای اوکراینی.