المپیک ۱۹۴۰ قرار بود در توکیو برگزار شود، اما با شعله‌ور شدن آتش جنگ جهانی دوم، آسیا در حسرت نخستین میزبانی ماند.

این امیدواری وجود داشت که دوره بعدی را لندن در سال ۱۹۴۴ برگزار کند، اما برخلاف جنگ اول، این بار دو المپیک پیاپی در آتش جنگ سوخت.

آوازه جهانی کرونا هنوز به شش ماه نرسیده اما قدرت تخریبش در عرصه ورزش، از دو جنگ جهانی که یک دهه به طول انجامید بیشتر بوده است.

در دوران جنگ‌های جهانی، تعداد لیگ‌های ورزشی بسیار ناچیز بود و تورنمنت‌ها به معنا و ابعاد امروزینش رواج نداشت.

از سویی، در امتداد جنگ جهانی دوم، بازی‌های دوستانه ملی فوتبال در دنیا جریان داشت. فعالیت‌های ورزشی شامل بازی فوتبال، در اردوگاه اسرا و در پایگاه‌های نظامی برگزار می‌شد.

جنگ جهانی حتی در کشورهای درگیر جنگ، مانعی برای ورزش در باشگاه‌ها و اماکن عمومی نبود.

در ایران نیز مسابقات کشتی قهرمانی کشور غیر از سال ۱۳۲۰ در بقیه سال‌های جنگ جهانی به انجام رسید.

اما کووید ۱۹ در مدت زمانی کوتاه، بساط هرگونه رقابت ورزشی را از روی کره زمین برچیده است. باشگاه‌ها بسته شده‌اند و حتی تمرینات گروهی نیز در کشورهای عنوان‌دار ورزشی ممنوع است.

رقابت‌های ملی فوتبال با ویروس کرونا، با بزرگ‌ترین وقفه خود در طول تاریخ مواجه شده است.

فرمول یک، NBA، جام ملت‌های اروپا، فرنچ اوپن، لیگ‌های همه رشته‌ها، بازی‌های کوپا آمریکا، مسابقات مقدماتی جام جهانی و بازی‌های المپیک، یکی پس از دیگری از تقویم رقابت‌های ورزشی حذف می‌شوند.

فوتبالیست‌هایی با قراردادهای میلیون یورویی که پیش روی چشم بینندگانی از سراسر جهان جولان می‌دادند، حالا در قرنطینه خانگی با دستمال کاغذی روپایی می‌زنند و استوری می‌گذارند.

این وضعیتی آخرالزمانی است که حتی سازمان جهانی بهداشت هم تاریخ تقریبی برای پایانش اعلام نکرده است.