خب، عرض کردم وقتی سرشناسان جامعه آن گونه جبهه گیری می کنند و حکم می کنند و با الفاضی توهین آمیز همکارشان را خطاب می کنند، واقعا از دیگران چه انتظاری است؟ انگار که تا واقعه ای اتفاق افتاد مسابقه ای نفس گیر آغاز می شود از محکوم کردن فرد یا افراد بدون در نظر گرفتن شرایط قضاوت و دادن فرصت دفاع به کسی که از او انتقاد می شود.

قصد شرح اتفاق روی داده را ندارم که تا حالا لابد فقط خواجه حافظ شیرازی همشهری خودمان از این ماجرا بی خبر باشد.

معتقدم بهترین، روان شناسانه ترین و معقول ترین موضع گیری در این ماجرا مربوط به شهردار منطقه یک است.

او که در همان پارک نیاوران سراغ پاکبان مورد نظرمان رفت. مقام پاکبان عزیز را پاس داشت. از او دلجویی کرد. او اما نکته ای گفت که خیلی به دلم نشست آنجا که خطاب به پاکبان شریف گفت: «شاید برخورد آن شهروند عزیز ما، یک عکس العمل هیجانی و ناشی از کار خوب شما بوده که به خاطر رعایت فاصله اجتماعی برای کرونا با او عکس نگرفتید.»

آقای شهردار منطقه یک خیلی روانشناسانه با پاکبان عزیز حرف زد. حرمت پاکبان را نگه داشت او نامی از سحر قریشی نبرد و قضاوتش نکرد و انسان را جایزالخطا دانست.

برخورد سحر قریشی با پاکبان محترم صحیح نبود. شکی نیست. اما برخورد یک جانبه و توهین آمیز با سحر قریشی هم شایسته نبود و نیست. سحر قریشی نیازی به دفاع من ندارد. او طرفداران خاص خودش را دارد؛ همانگونه که حتما مخالفان سرسختی هم دارد.

بنده هم این جا قصد دفاع از سحر قریشی را ندارم. تیتر مطلب را هم بی خیال شوید. اتفاقا امثال سحر قریشی که چهره های شناخته شده جامعه هستند و در شبکه های اجتماعی می تازند باید کارها و اعمال و رفتارشان با کمترین درصد اشتباه همراه باشد.

حرف من همان است که اول مطلب عرض کردم. جامعه احساسی ما و تصمیماتی که مثل «تی ان تی» است. تا فتیله‌اش روشن می شود سریعا گُر می گیرد و منفجر می شود و تا شعاعی قابل توجه همه چیز را خراب می کند.

جامعه ما باید از این حالت خارج شود. ما باید از این مدار خارج شویم... .»