زیتون
کیوان صمیمی
بازداشت برخی از فعالان این تشکل، من را به‌یاد دهه‌ی ۶٠ انداخت. تندروهای خط امامی تا می‌توانستند جلوی اعزام ایثارگران غیرخودی به جبهه را می‌گرفتند و بسیاری از جمع‌های مردمی ولی منتقد به حکومت هم از جبهه اخراج شدند. افرادی نیز با اصرار بر ضرورت دفاع از میهن، خود را با نام مستعار معرفی می‌کردند و عزیزانی هم شهید شدند.
از همان زمان انحصارطلبی حکمفرما بود و از آن هم دردناک‌تر مشاهده‌ی دلِ شکسته‌ی پدر و مادرهایی بود که جسد فرزند دگراندیششان را نه‌تنها در گلزار شهدا دفن نکردند بلکه اجازه‌ی دفن در قبرستان عمومی را نیز نمی‌دادند.
شباهت‌ها با چهار دهه‌ی پیش، زیاد است. اکنون هم به‌رغم این‌که جمعیت امام‌علی سال‌هاست رویکردی غیرسیاسی و صرفاً خیریه‌ای دارد، تندروهای فعلی نیز مانند تندروهای پیشین، نگران رشد محبوبیت مردمیِ غیرخودی‌ها هستند. اکنون هم چنان‌چه انجمن‌ها و افراد شاخص ایثارگر و نیکوکار با انحصارطلبان هماهنگ نباشند، به‌بهانه‌های مختلف فشارها و محدودیت‌هایی برای آنان ایجاد می‌شود.
گیرم که از هزاران نیکوکار فعال، نفراتی هم در دیکته‌های فعالیت خود چند اشتباه داشته‌اند و ۲۰ نگرفته و مثلاً نمره‌ی ۱۷ یا ۱۶ یا... و یا حتی ۱۲ و ۱۱ گرفته‌اند ولی جمعیت امام‌علی نه‌تنها سال‌هاست نمره‌ی قبولی را کسب کرده‌است بلکه میلیون‌ها نفر امتیازی بسیار بالا به آن می‌دهند.
خیریه‌ها امید را در جامعه افزایش می‌دهند اما شایسته است به تفاوت بین امید منفعل و امید فعال توجهی دقیق داشته‌باشند. چنان‌چه انجمن‌های نیکوکاری صرفاً به صندوق پرداخت هدایای نقدی و کالایی تبدیل شوند، به بازتولید امیدوارانی کمک کرده‌اند که همیشه چشم‌به‌راه دریافت کمک هستند و حتی به این شیوه‌ی تامین‌شدن، وابسته شده‌اند.
نهادها و افراد خیّر اما می‌توانند ازطریق ارتباط مستمر با فرودستان و کمک به توان‌آفرینی آنان، امید فعال و دستاورد ماندگار برای حذف‌شدگانی که از هر سو تحت فشار واقع‌شده‌اند تولید کنند.
جناح افراطیِ ساختار سیاسی هم که به‌شدت نگران شورش‌های کور به‌ویژه در این شرایط فوق بحرانی کشور است اگر دارای نگاه علمی و دوراندیشانه بود و فرقه‌ی خود را تافته‌ی جدابافته‌ای از بقیه‌ی دنیا تصور نمی‌کرد، با مطالعه‌ی تجربیات کشورهای متعدد درمی‌یافت که ارتباط طبقه‌ی متوسط شهری با تهیدستان، حاشیه‌نشینان را از شورش خشونت‌آمیز به جنبش خشونت‌پرهیز سوق می‌دهد
.
تندروهای حکومت با ایجاد مانع برای ارتباط انجمن‌های مدنی با نیازمندان، توهّمِ جلوگیری از وقوع جنبش اجتماعی را دارند، غافل از این‌که به‌دست خود باعث نارضایتی و فشار بیشتر بر رنج‌دیدگان شده و بیرون‌زدنِ ناگهانیِ حرکت‌های عکس‌العملی و خشن را موجب می‌شوند.
