با خاطره ی جانباختگان شهریور ١٣٦٧
باز بیا که گویمت با سخنی نهفته تر
واژه یه لب ز کُنه دل با غزلی نگفته تر
ساز کنم ترانه ای قافیه اش بهانه ای
تا بشود به رمز آن شرح جنون شنفته تر
دانه به دانه یاد را پس بدهی به باد ها
تا چو جوانه سرکشد خاطره ای شکفته تر
خاطره ی شقایقان، سرخ ترینِ عاشقان
گوهر راز مرگشان، از دُر ناب سُفته تر
راز گشوده بر جهان اهرمنان عیان در آن
راز هماره زندگان،از اختران نخفته تر
راز بلور آینه که رَغم گـَرد سالیان
با دوسه قطره سرکشی پاک شود و رُفته تر
دفتر سال و ماه را باز گشا و جابه جا
قصه ی خاوران بخوان در غزلی نگفته تر
ویدا فرهودی
