صفی ست طولانی، از این جا تا بی نهایت...
بر سر این صف، نسل قبلی ما ایستاده است...
در ردیف بعدی، این ماییم و همسن و سالان ما...
پشت سر ما، نسل جوان تر و همین طور الی آخر...
شجریان در سر صف منتظر رفتن بود و رفت.
او خوب زندگی کرد و آن چه را که زندگی انسانی از او طلب می کرد به جا آورد و با عزت و آبرو، دستی به طرف ما تکان داد و رفت.
او رفت و با رفتن اش به ما یادآور شد که شما هم دارید در این صف طولانی، قدم به قدم به سمت مرگ و نیستی گام می گذارید. پس کاری کنید که جزو میلیاردها انسان بی نام نشوید و بی نام و نشان در قعر تاریخ دفن نشوید، و اگر می توانید کاری کنید تا نام و یادی بر صفحات تاریخ تان باقی گذارید.
شجریان رفت و این نام را از خود باقی گذاشت.
او تمام کارهایی را که می توانست بکند کرد و زندگی اش را با سر افرازی و افتخار به پایان رساند.
او با عزت زیست و با عزت مُرد و با صدای دلکش اش به ما گفت که با عزت زندگی کنیم و با عزت بمیریم.
او در طرف مردم ایستاد. او در مقابل حکومت جور ایستاد. و همین هنر ش را تکمیل کرد؛ هنر انسان بودن.
و امروز این ماییم و ما. ایستاده در صف، منتظر سقوط در دره ی مرگ.
گریه به امر مسلم روا نیست. اگر گریه ای هست بر خود ما باید باشد که آیا چنان کردیم که آبرویی از خود در نزد آیندگان باقی گذاریم. آیا با عزت زیستیم و با عزت مُردیم. اگر هنری داشتیم آن را تقدیم مردم کردیم یا آن را به پای خوکان صاحب قدرت ریختیم. آیا در جایی که خطر ما را تهدید می کرد و هنرمان و خودمان را به بند می کشید، فریاد مرگ بر دیکتاتور سر دادیم؟
شجریان چنین کرد و ماندگار شد در تاریخ کشورمان.
جای او در کنار فردوسی نبود چرا که او خود برای خودش فردوسی یی بود.
او را وسط بیابان لم یزرع هم دفن می کردند، عمارتی مجلل و با شکوه بر سر خاک اش بنا می کردند مردمان قرون و اعصار و او را همچون فردوسی گرامی می داشتند.
ولی چه باک. مردمان از پشت دیوارهای مقبره ی فردوسی هم به زیارت اش خواهند رفت و مرد آزاده در میان دیوارها محصور نخواهد شد.
صدای او از هر شکاف دیوار به گوش می رسد و آوای او تا نهایت ادامه خواهد داشت....
