دو-رئیس جمهور فعلی،بار دیگر انتخاب میشود.که ابتدا در نظر دارد، همان سیاست مهار رهبر کره شمالی(خنثی،ساکت کردن بدون هیچ امتیازی) را، با دید و بازدید بدون فواید اقتصادی ،یا باز کردن درب های دلار ،در مورد رژیم جمهوری اسلامی نیز، پیاده نماید.اما به محض تدارک رژیم ، به اجرایی شدن قرارداد بیست و پنج ساله،با دولت چین ،آن را بر نتابیده ،بعنوان پاشنه آشیل جهانی، که در نظر دارد،ایجاد کند،با تنبیه و حذف این بساط ،در ایران،تغییر مسیر میدهد.چون ملت ایران را ،تنها ملتی میداند. که با دکترین ملی-میهنی-مردمی وی ( و نه شوونیسم و وطن پرستی افراطی)،همراه و هم پیمان است وبجای جنگ های موجود در منطقه ،زمینه صلح و دوستی دول و ملل منطقه با ملت ایران را ،که قبلا و طی پروسه مودت اعراب و اسرائیل،کلید خورده،فراهم نماید.چون این صلح و دوستی و اتحاد ،به نفع دکترین وی هم، هست.

اکنون، با توجه به این که،رژیم بعلت مشکلات بی انتها،به روزمرگی دچار و به روز ،زنده است و به فردای خود، از ترس خیزش ملی،امید چندانی نداشته و دل به انتخابات آمریکا و پیروزی کاندید دموکرات ها، بسته است.در نتیجه تمام توان خود را ،در مهار مردم و جلوگیری از قیام ملی گذاشته است. بدیهی است.مردم ایران در کوره حوادث آبان ماه ها و دی ماهها ،پولاد آبدیده شده،می دانند.که اکنون، کدام تاکتیک ،جهت حصول به استراتژی نهایی را،انتخاب کنند.آنچه مسلم است،آتش خشمی است.که هم اکنون در بطن جامعه می جوشد و می خروشد و به پیش میرود ،که با یک انفجار آتشفشانی،سرتاپای این بساط را به هم بزند.این انفجار، ممکن است با توجه به مصالحی امروز،فردا،این هفته نباشد.اما اقدامی است.که بطور حتم و در یک پیچ تاریخ مهم و درست در لحظه ای که ماشین سرکوب خسته و زمین گیر شده ،رخ میدهد.