نمازی با تاکید براینکه «برخورد امنیتی سختی» با من رقم ‌خورد و «طی مرحله تحقیقات، شامل بیش از یک سال بازجویی بدون رعایت حقوق قانونی‌ام، ده‌ها انگ و وصله ناجور و ناروای دیگر هم به پرونده اضافه کردند» و «مطبوعات تندرو و صداوسیما با مصونیت کامل مشغول تشویش اذهان عمومی علیه بنده ‌شدند و نامم را به گِل» ‌کشیدند.

او در بخشی از این نامه با طرح این پرسش از معاون علمی و فناوری حسن روحانی که «آقای ستاری، آیا می‌توانید تصور کنید که بیش از دو سال حبس در شرایط قرنطینه شده بازداشتگاه امنیتی با جسم و روان انسان چه می‌کند»، نوشت: «امروز بیش از پنج سال است که بی‌وقفه و بدون مرخصی در زندان بسر می‌برم و حتی برای معالجه و درمان ولو مواردی که به تائید پزشکی قانونی هم رسیده است اکثرا با اعزام تحت الحفظ به مطب پزشک نیز موافقت نمی‌شود.مادری خسته و پدری بیمار و تنی رنجور و آینده‌ای مبهم نگاهم را به دنیا دگرگون کرده است».

در ادامه این نامه، سیامک نمازی افزود که «طنز تلخ این داستان از دستم نرفته که معاونت علمی و فناوری عده‌ای نخبه جوان، با نفوذ و تصمیم‌ساز را از چهار سوی جهان دعوت می‌کند تا آن‌ها را با واقعیات کشورمان آشنا کند» اما «سفر کاملا لغو می‌شود و در پایان این من هستم که به لطف برنامه شما چشمانم هرروز بیشتر از روز قبل نسبت به واقعیات این مرزوبوم باز می‌شوند، به راستی که زندان بهترین دانشگاه است.»

سیامک نمازی در بخش دیگری از نامه خود با بیان اینکه از سورنا ستاری «انتظار شجاعت بسیار بیشتری داشتم»، خطاب به معاون علمی حسن روحانی نوشت: «توقع می‌رفت به حکم انسانیت و وجدان، خود را مسئول برنامه‌های خود بدانید» و حتی «به حکم انسانیت هم اگر نه، به‌خاطر اعتبار خودتان، لااقل می‌بایست در شهادتی علنی اعلام می‌کردید که ارزیابی ضابط، نسبت به ماهیت این برنامه‌ها و نقش بنده در آن‌ها نادرست و ناصحیح» است.

این زندانی ایرانی-‌آمریکایی خطاب به معاون حسن روحانی نوشت: «آقای ستاری به راستی هنوز هم بار بیان واقعیت را بر دوشتان احساس نمی‌کنید»، از او خواست «نه تنها از بابت ضرورت احقاق حقوق پایمال شده‌ من و خانواده مظلومم بلکه برای راحتی وجدان خودت» باید حقیقت را اعلام کنید.

سیامک نمازی، شهروند ایرانی- آمریکایی، تیر ماه سال ۹۴ از امارات متحده عربی برای دیدار خانواده‌اش به ایران سفر کرد اما ممنوع الخروج شد و پس از چندین بار بازجویی، در اواسط مهر سال۹۴ بازداشت شد. او پیش از بازداشت مدیر دفتر برنامه‌ریزی استراتژیک شرکت نفتی کرسنت در امارات متحده عربی و از مدیران شرکت مشاوره «آتیه ‌بهار» در ایران بود.

چند ماه پس از دستگیری سیامک نمازی، پدر ۸۱ ساله او، باقر نمازی که در سال‌های پیش از انقلاب سمت‌هایی چون استاندار خوزستان را بر عهده داشت، برای پیگیری وضعیت فرزندش از آمریکا به ایران سفر کرد اما پس از ورود به تهران بازداشت شد.

دادگاه انقلاب تهران، در حکمی سیامک و باقر نمازی هر یک را به اتهام «همکاری با دول متخاصم» به ۱۰ سال زندان محکوم کرد.

سیامک نمازی تیر ماه سال‌جاری [۱۳۹۹] نیز در نامه‌ای به رییس قوه قضاییه جمهوری اسلامی، نوشت که «برای مبارزه با تحریم دارو، بازگشت نخبگان و ارتقای وجهه ایران» تلاش کرده است ولی «این تلاش‌ها با برداشتی اشتباه جرم تلقی شده است.»

او در نامه‌اش خطاب به رییسی افزود که از «دادرسی عادلانه و منصفانه» محروم بوده است، «قبل از محاکمه پشت درهای بسته، یک سال در یک اتاق محبوس» بوده و دسترسی‌اش به وکیل به «یک ملاقات ۲۰دقیقه‌ای در حضور کارشناس [بازجو]» خلاصه شده و در دادگاه نیز از مشورت و صحبت با وکیل منع شده است.