*خون‌زم و تهمت‌زنان

روح‌الله‌زم هرچه بود نشانی از نسلِ شورش‌گری بود که دیگر اندیشه‌هایِ پدران و نسل‌ِانقلابی گذشته خود را بر‌نمی‌تافت و به‌دان باور نداشت و کرد آن‌چه که از دست‌اش برآمد. اکنون کسانی که تا دیروز بدترین ناسزاها و تهمت‌ها را نثارش می‌کردند و در دامن‌زدن به‌‌جو بی‌اعتمادی به‌او، به شهادت همه گفتارهایِ تلویزیونی و نوشته‌ها، نقش داشته‌اند، باید از قتل او درسی آموخته باشند و از انگ و تهمت‌زدن بی‌پایه به این‌وآن دست بردارند. روح‌الله‌زم تنها یکی از قربانیان این‌گونه انگ‌و‌تهمت‌زنی‌ها بوده است.

2. بیانیه کارشناسان حقوقِ‌بشر سازمانِ‌ملل در باره کشتار 1367 و هُشدار به حکومت اسلامی

خواندم که خانواده‌هایِ این قتل‌عام‌شدگان و عفو بین‌الملل از این‌که شماری کارشناسان ِحقوق بشرِسازمان ملل سرانجام پس از 32 سال در نامه‌ای، تازه هُشدار می‌دهد که این جنایت را به عنوان"جنایت علیه بشریت" اعلام خواهد کرد، خرسند شده‌اند. نمی‌شود نادیده‌گرفت که همین‌اندک هم برایِ این‌خانواده‌هایِ رنج‌دیده و ستم‌کشیده، شاید دل‌گرم‌کننده بوده باشد. ولی پرسش من این‌است که هُشدار چه‌معنایی دارد؟ همه آگاه هستیم که عفو بین‌الملل (امنیستی)در باره کشتارهای 67 بسیار کوشش نموده است که ایرانیان آن‌را همیشه در یاد خواهند داشت. ولی نگاهی به بخشی از خواسته‌هایِ بیانیه عفو بین‌الملل در باره هُشدار کارشناسان سازمان‌ملل بیاندازیم تا ارزیابی کنیم که آیا انجام این خواسته‌ها در حکومت‌ِولایی خامنه‌ای شدنی است:

"عفو بین‌الملل در بیانیه خود تأکید کرده که مقامات ایران طبق قوانین بین‌المللی موظف هستند در مورد این جنایات تحقیق کنند و حقیقت را به بستگان قربانیان سال ۶۷ بگویند. این نهاد حقوق بشری از جمهوری اسلامی خواسته است هیئتی از کارشناسان مستقل را مأمور تحقیق در این زمینه، کند و بقایای جنازه قربانیان را - از جمله از طریق آزمایشDNA - شناسایی و به خانواده‌های آنها تحویل دهد تا آنها با برگزاری مراسم مطابق با اعتقادات، مذهب یا فرهنگ خود با عزیزانشان وداع کنند." برگرفته از دویچه ولر ‌

آیا حکومتی که رهبر آن پیش از‌این، هم در دادگاه میکونوس، هم در دادگاه زنده‌یاد بختیار و هم در دادگاه آرژانتین به ‌دست‌داشتن در آدم‌کشی و بمب‌گذاری متهم شده است، با چنین‌پیشینه‌ای دست به ‌این‌کار خواهد‌زد؟ آیا رییسی، رییس دستگاه نادادگستر حکومت که خود شریکِ اجرایِ این‌قتل‌ها بوده است، به‌بررسی جنایتِ خود نشسته و خود را محکوم خواهد کرد؟ و یا دیگر دست‌اندرکارانِ این جنایت‌هایِ تاریخی و فراموش نشدنی، تن به ‌چنین‌کاری خواهند داد که خود ثابت‌کنند که: بلی ما قاتلیم و کشتارها را چنان که سازمان ملل و یا عفو بین‌الملل خواسته‌اند، بررسی همه جانبه خواهیم کرد؟ به راستی معنای این هُشدار چیست؟ کمسیون حقوق بشر سازمان ملل چه هدفی از این "هُشدار" دارد؟ عفو بین‌الملل خود در نامه‌اش می نویسد که این‌سازمان:

"...شواهدی مبنی بر دست داشتن شماری از صاحبان کنونی مناصب بالای قدرت در ناپدیدسازی‌های قهری و اعدامهای فراقضایی تابستان۶۷ جمعآوری کرده است، از جمله: ابراهیم رئیسی، رئیس فعلی قوه قضائیه؛ علیرضا آوایی، وزیر دادگستری فعلی؛ مصطفی پورمحمدی، وزیر پیشین دادگستری و مشاور فعلی رئیس قوه قضاییه؛ حسینعلی نیری، رئیس دادگاه عالی انتظامی قضات؛ و محمد حسین احمدی، ار اعضای مجلس خبرگان.

در ارتباط با اعدام‌های دسته‌جمعی سال ۱۳۶۷، سال ۹۵ یک فایل صوتی از دیدار و گفت‌وگوی آیت‌الله حسینعلی منتظری، جانشین برکنارشده آیت‌الله خمینی، با حسینعلی نیری، حاکم شرع در آن زمان، مرتضی اشراقی، دادستان وقت تهران و مصطفی پورمحمدی، نماینده وقت وزارت اطلاعات در زندان اوین، منتشر شد.

این سه نفر به ‌همراه ابراهیم رئیسی، رئیس کنونی قوه قضائیه جمهوری اسلامی، که در آن زمان دست‌اندرکاران اصلی اجرای فرمان خمینی بودند، به «هیئت مرگ» معروف شده‌اند."برگرفته از رادیو فردا از گزارش چهارشنبه 19 آذر 1399 عفو بین‌الملل

ماشین کشتار در حکومت اسلامی در همه دوران نزدیک به 42 سال هم‌چنان به‌کار بوده است و پس از انبوهی سندِموجود بر تبهکاری‌هایِ حکومتِ اسلامی، کارشناسان حقوقِ‌بشرِ سازمانِ‌ملل تازه اظهار می‌کنند که آن نارواها که به خانواده‌هایِ سوگوار روا شده و می‌شود آن‌ها را بیش‌تر"نگران و مضطرب" می‌کند. خوب، که چه بشود؟ این چه‌دردی از خانواده‌ها درمان می‌کند؟ سازمان ملل در برابر زخم‌گشوده و بهبود نیافتنی بیش از سه‌دهه این خانواده‌هایِ سوگوار چه می‌خواهد بکند و چه‌ وظیفه‌ای دارد؟ به این بخش از نامه توجه کنید:

" خودداری مقام‌های ایرانی از ارائه گواهی‌های مرگ دقیق و جامع به خانواده‌ها، تخریب گورهای دسته‌جمعی، تهدیدها و آزار و اذیت‌های مداوم خانواده‌ها، عدم اجرای تحقیقات و محاکمه‌های کیفری در مورد کشتارهای صورت گرفته و اظهارات رسمی در انکار یا بی‌اهمیت جلوه دادن این پرونده‌ها و برابر انگاشتن انتقاد از کشتارهای مذکور با حمایت از تروریسم، آنها را بیشتر نگران و مضطرب می‌کند." همآن

این حکومت آموخته است که این بیانیه‌ها و قطع‌نامه‌هایِ سازمانِ‌ملل تنها بر کاغذ است و تا تکیه‌اش بر وتوهایِ روسیه و چین است و سازشِ کشورهایِ اروپایی است، کاری انجام نخواهد‌گرفت. درخواست از حکومت اسلامی که خود آستین‌ها را بالا‌زده، رازِ جنایت‌هایِ خود را آشکار نموده و پرده‌ها را بالا بزند، درخواستی نشدنی است و ره به‌جایی نخواهد بُرد.

سخنِ پایانی

این حکومت نه بیش‌ترین‌بخشِ جامعه ایران را نمایندگی می‌کند و نه با زبانِ نرم ‌‌وگرم و هُشدار‌هایِ بی‌پشتوانه این‌چنینی از تبهکاری‌هایِ خود دست‌برخواهد داشت. بنابراین شایستگی بودن در سازمانِ‌ملل را ندارد. تا در برابرِ این حکومت، اراده‌ای استوار مبنی برمحاکمه جدیِ تبهکاران در‌ دادگاهی بین‌المللی دربین نباشد، هم‌چنان در بر همین‌پاشنه خواهد چرخید.