بر اساس آمار رسمیِ (منتشر شده از سوی سازمان‌های حقوق بشری) از آغاز انقلاب بیش از چهل و چهار هزار و ششصد ایرانی با شیوه‌های همچون: حلق‌آویز شدن، ترور شدن، سنگسار، و شکنجه، کشته شده‌اند. و این تعداد جدا از قتل هایی ست که حکومت اسلامی در پنهان انجام داده است. مثل ناپدید شدن، ظاهرا در تصادفی کشته شدن، و یا قتل‌های اقلیت‌های مذهبی و یا اقلیت‌های قومی در خانه و کوچه و خیابان و در شکل دیگری از «اعدام».

البته این‌ها همه در کنار هزاران هزار زندانی سرشناس و گمنامی ست که اکنون در زندان‌های هراس انگیزِ کهنه و تازه ساختِ حکومت اسلامی، در صف شکنجه و مرگ ایستاده‌اند.

در تمام چهل و دو سالی که از عمر ننگین حکومت اسلامی می‌گذرد، سازمان‌های حقوق بشری، و سازمان‌های وابسته به سازمان ملل یا ابراز نگرانی کرده‌اند، یا محکوم کرده‌اند، یا گرفتار حیرت شده‌اند، و یا چون اکنون گرفتار شوک! اما با کمال تاسف باید گفت که در چهل و دو سال گذشته هیچ کار اساسی در مورد این جنایات از سوی این سازمان‌ها انجام نشده است. کاری که حکومت اسلامی را حتی یک قدم به عقب ببرد.

ممکن است گفته شود که این سازمان‌ها کارشان اجرایی نیست. بله درست است! آن‌ها کارشان جمع آوری مدارک و شواهدنقض حقوق بشر است، کارشان این است که با افشاگری و آگاه ساختن مردمانِ جهان و اعتراض به رفتارهای غیرانسانی، زشتی این عملیات را نشان دهند. اما مگر این نیز جزو وظایف آن‌ها نیست که با فشار کشورهای نقض کننده‌ی حقوق بشر را وادار بر اجرای قوانین حقوق بشری کنند؟

کاری به آن چه در کشورهای دیگر شده ندارم، اما در مورد ایران این سازمان‌ها به راستی جز ابراز نگرانی و محکوم کردنی (بدون جریمه) چه کرده‌اند؟

ایا شده که به شکلی رسمی و پی گیر حداقل از کشورهای باورمند به حقوق بشر اروپا و دیگر کشورهای دموکرات بخواهند که ارتباط‌های سیاسی و اقتصادی خود را با حکومت ایران، به دلیل نقض حقوق بشر، قطع کنند؟

آیا وقتی مسئولین حکومت اسلامی گوش شنوا ندارند و روز به روز هم بر تعداد جنایات‌شان افزوده می‌شود؛ چنین خواستی در چارچوب وظایف سازمان‌های حقوق بشری نیست؟

اگر چنین است من یکی معنای وجودی این سازمان‌ها را نفهمیده‌ام.