این یعنی چه؟ در عمل یعنی چه؟‌ چند مثال بزنیم تا بتوانم کمی موضوع را بشکافم. روانکاو بسیار حساس است به واژه‌ها؛ برای اینکه ما حدود یک‌میلیون سال است نمادپردازی می‌کنیم. اختلاف ما با چهار خانوادۀ میمون‌های بزرگ بدون دم (گوریل‌ها، شامپانزه‌ها، اورانگوتان‌ها و ژیبون‌ها) در همین است که به‌تدریج شروع کردیم به نمادپردازی. نمادپردازی را از ژست شروع کردیم؛ مثلاً حرکتی که یعنی پدر دارد می‌آید، می‌شود علامت پدر، نماد پدر. بعد رسیدیم به ابژه و اشیا را نماد کردیم و از طریق اشیا با هم صحبت کردیم؛ مثلاً زینت‌آلاتی که آن موقع مردها به خانم‌ها می‌دادند. سیصد هزار سال پیش هجا آمد، بعدش سیلاب، آمد. به‌تدریج کلمه آمد. بعدتر زبان ساختیم و بعدتر نقاشی‌های غار را کشیدیم. بعدازآن حروف الفبا را ساختیم و زبان کامل‌تر شد. بعدازآن ادامه دادیم تا امروز. ما انسان‌ها نماد می سازیم؛ حتی در ارتباط با با بدن خودمان با نماد سروکار پیدا می‌کنیم. فرقمان با حیوان در همین است. این نمادها را دال می‌گویند. پشت هر نمادی مدلولی است. نشانه یا علامت از دو قسمت درست شده است، دال و مدلول. این دو با هم هستند که نشانه را می‌سازند؛ مثلاً اگر تصویر صوتی آب را بگویم، آب تصویری صوتی است، دال است. مدلول پشت آن برای کشاورزی که نشسته است کنار باغش آبی می‌شود که با آن آبیاری می‌کند. اگر متخصص هواشناسی باشد آب باران در ذهنش می‌آید. کسی که از آب‌لوله‌کشی استفاده می‌کند، آب‌لوله‌کشی و کسی که متخصص شیمی است ممکن است فرمول شیمیایی H2O به ذهنش برسد. پس یک دال مشخص می‌تواند مدلول‌های مختلف داشته باشد. گاهی عکسش هم مهم است؛ مثلاً وقتی می‌گویم شیر، ممکن است به سه دال مختلف اشاره داشته باشد؛ یعنی شیری که می‌نوشیم، شیری که در جنگل هست و شیر آب.