دیدم جناب جمشید برزگر مطلبی نوشته اند با عنوان «تغییر جمهوری اسلامی با کمک خارجی؛ درست یا نادرست؟» که در همین سایت می توانید آن را ملاحظه کنید.
این مطلب به دنبال انتشار «نامه ۱۰۲ تن از کنشگران سیاسی و مدنی به دبیرکل سازمان ملل متحد و رئیس دوره‌ای شورای امنیت برای کمک به گذار خشونت‌پرهیز از جمهوری اسلامی و استقرار حکومتی سکولار و دموکراتیک در ایران» نوشته شده است.
نویسندگان این نامه در داخل کشور و بعضا در زندان هستند لذا نمی توان انتظار داشت که در این نامه با زبان صریح تری سخن بگویند. همین مقدار نوشتن نیز قطعا برای ایشان دردسرها خواهد آفرید.
اما این که چیز رویایی و تخیلی به نام «گذار خشونت پرهیز از جمهوری اسلامی و استقرار حکومتی سکولار و دمکراتیک در ایران» می تواند با وجود حاکمیت بلامنازع آخوندهای تشنه به قدرت و مافیای تشنه به ثروت وابسته به این قدرت، جامه عمل به تن کند، برای من نه تنها محل تردید بلکه از نظر منطقی و عقلانی اصولا شدنی نیست و باور به این نوع تغییر در ایران آخوندزده، تنها ما را از مبارزه ی جانانه و تن به تن با عوامل این حکومت، و کمک گرفتن رسمی و آشکار از کشورهای خارجی باز می دارد.
این که تصور کنیم حکومت نکبت آخوندها بدون درگیری و خون ریزی سرنگون خواهد شد، خیالی ست خام و رویایی ست تحقق ناپذیر. هر قدر هم قصه های قشنگی مثل قصه ی گاندی و ماندلا برای ما تعریف کنند، این قصه ها در سرزمین هایی اتفاق افتاده که هیچ چیزشان با چیزهای ما یکسان نبوده و طی طریق آن ها -اگر طی طریقی اصولا وجود داشته باشد- ما را به جایی نخواهد رساند.
و این که تصور کنیم حکومت نکبت آخوندها و پاسدارهای تشنه به خون شان بدون درخواست کمک از کشورهای خارجی «برای سرنگون کردن و نه لاس زدن» سرنگون خواهد شد این هم خیالی ست خام که به قصد ها و غرض ها مطرح می شود.
کمک گرفتن «علنی و آشکار» از خارجی برای سرنگون کردن حکومت های جنایتکار نه تنها عیب نیست، بلکه نشان دهنده ی اعتماد به نفس مخالفان حکومت و ترس نداشتن آن ها از این که مثلا در فردا ی سرنگونیِ حکومت، مملکت را باید به این یاری رسانندگان دو دستی تقدیم کنند.
همین کشورهای آزاد با کمک گرفتن از یکدیگر آن هم کمک نظامی و تسلیحاتی و اطلاعاتی و جاسوسی و هر آن چیز دیگری که امروز در نزد ما ایرانیان بد و زشت شمرده می شود هیتلر را به قبرستان تاریخ سپردند و نه تنها از این کمک گرفتن ها شرم نمی کنند بلکه از ماجرای آن ها فیلم های قهرمانی می سازند و با افتخار نشان می دهند که مثلا در گذشته از کشورهای خارجی کمک های تسلیحاتی دریافت می کرده اند (نمونه: «ارتش سری»)
و مگر همین آخوندها در سال های پیش از انقلاب از عرب ها برای سرنگون کردن حکومت شاه کمک مالی و تسلیحاتی دریافت نمی کردند؟
اما امروز باید ببینیم که چرا خارجی ها، به جای کمک به سرنگون کردن این حکومت، به کسانی یاری می رسانند که در باطن خواهان ماندگاری حکومت اسلامی هستند.
باید دید خارجی ها چرا به اپوزیسیون واقعی و خواهان سرنگونی یاری نمی رسانند و لاس زنندگان با حکومت اسلام را به خواهندگان سرنگون کردن حکومت ترجیح می دهند....
حراج داوطلبانه آب و خاک ایران
