حتما در باره ی کلاب هاوس و اتاق های گفت و گو، در این پلتفرم اینترنتی شنیده اید یا این که خودتان در آن ها حضور داشته اید.
من هم در اوقات فراغت، به این اتاق ها سر می زنم و گفت و گو ها را می شنوم.
الان هم از یک اتاق بیرون آمده ام، با خنده ای بر لب و سر ی که به علامت افسوس از ساده لوحی برخی از خودی ها در حال تکان خوردن است!
اسم این اتاق که از آن بیرون آمده ام هست «آیا حکومت ایران دیکتاتوری ست و ایران نیازمند چه حکومتی است!» و حدود دو هزار نفری که در آن حضور دارند کماکان در حال زدن توو سر و کله ی همدیگر هستند! :)
گرداننده ی این اتاق خانمی ست که حق اجازه ی صحبت دادن یا اجازه ی صحبت ندادن به اشخاص حاضر را دارد و ایشان بر اساس آموزه های «دمکراسی» (!) و «آزادی بیان» (!) به مخالفان و موافقان حکومت نکبت اجازه ی صحبت کردن می دهد.
اطلاع پیدا کرده ایم که «ارتش سایبری جمهوری اسلامی» بعد از رونق گرفتن بحث های کلاب هاوسی، دسته ها و گروهان هایی متشکل از نیروهای عادی و زبده ی بسیجی و امنیتی ایجاد کرده و با برنامه ریزی و آموزش ابتدایی جنگ روانی، آن ها روانه ی کلاب هاوس کرده تا به تناسب اتاق ها و تعداد افراد شرکت کننده و کیفیت گفت و گو کنندگان در این اتاق ها به «کمین» بنشینند و با ورود به بحث ها و گفت و گوها، مسیر بحث ها را به دلخواه خود تغییر دهند.
برخی بحث ها را به بیراهه بکشانند، برخی بحث ها را به ضد خود تبدیل کنند، و در نهایت فرصت صحبت کردن در محیط آرام را از مخالفان حکومت، خصوصا مخالفان استخوان دار و با کیفیت بگیرند.
نمونه ی یکی از این «نفوذها» در همین اتاقی بود که من شنونده ی آن بودم و به تکنیک و تاکتیک های سربازان و افسران سایبری دقت می کردم.
زمانی که ابواب جمعی ارتش سایبری بعد از سخنان اولیه، موضع طرفداری شان نسبت به حکومت مشخص می شود و گرداننده جلسه یا دیگر شرکت کنندگان به مخالفت با آن ها بر می خیزند، این گروه، با زبانی نرم و ملایم و مثلا منطقی، به موضوع دمکراسی و آزادی بیان برای خودشان چرخش می کنند و کسانی را که می خواهند مانع صحبت کردن هدفمند آن ها بشوند دیکتاتور می نامند و گاه این مانع شدن را به مانع شدن های حکومت برای بیان مردم در ایران ربط می دهند و ادعا می کنند که همان طور که در اینجا صدای مخالفان قطع می شود، حکومت اسلامی هم حق دارد صدای مخالفان را در ایران قطع کند تا آرامش در کشور بر قرار شود!
بدبختی ما، این نیست که این ها از این ترفند و بحث گمراه کننده بهره می گیرند؛ بدبختی ما این است که گردانندگان اتاق ها، اگر خودشان وابسته به همین ها نباشند و به قولی معرکه گردان و پا منبری های ارتش سایبری نباشند، حرف زدن و بازی های این گروه را حق دمکراتیک آن ها می دانند و ادعا می کنند چون این ها هم ایرانی هستند و در ایران آزاد آینده در کنار این ها و با همدیگر باید زندگی کنیم (!) بنابراین اینجا هم باید بتوانند حرف بزنند و مخالفان هم نباید ناراحت و عصبانی بشوند!
البته گفته نمی شود که با ارتش سرکوبگر و خون ریز ی که بچه های ایران را در داخل کشور می گیرد و می بندد و می زند و می کشد، چه حرفی امروز و فردا برای گفتن داریم که بخواهیم به آن ها اجازه بدهیم بیایند و مظلومانه از حقوق آزادیخواهانه ی خود دفاع کنند و اشکی برای این که اجازه ی صحبت به آن ها داده نمی شود و دیکتاتوری بر آن ها اِعمال می شود بریزند و ننه من غریب ام بازی در آورند!
باری، چون کار ما اینست، تماشای این تئاتر ها بر ما لازم و واجب است اما اگر شما عزیزان تا کنون نتوانسته اید به خاطر نداشتن «آی فون» وارد کلاب هاوس شوید، «فعلا» چیز زیادی از دست نداده اید و حداقل اعصاب تان از شنیدن یاوه های «دمکراتیک سایبریون» آسوده است! :)
اصلاح‌طلبان قافیه را باخته‌اند
