مجتبی نجفی

ده سال پیش در چنین روزهایی بود که مهندس عزت الله سحابی از منتقدان نظام که سالها زندان و شکنجه را تحمل کرده بود جان داد. تدارک امنیتی جمهوری اسلامی برای مراسم تشییعش به گونه ای بود که با اسرای جنگی چنین رفتار میکنند. پیام حاکمیت مشخص بود: تا گور هم مخالفان خود را آزار می دهیم. جمهوری اسلامی میخواست بگوید تمام دنیای شما در دست ماست. تا جایی که دستمان برسد رهایتان نمیکنیم. پس به مرگ سحابی راضی نشدند و تشییع او را در بالاترین درجات امنیتی کردند. از تهدید خانواده و دوستان تا زنگ زدن به فعالان سیاسی برای عدم حضور. از رژه موتوری گارد ویژه تا انبوه لباس شخصی ها در گورستان لواسان‌. لومپن ها در میان جمعیت صلوات استهزا آمیز میفرستادند و هر از گاهی فردی را به صورت وحشیانه بیرون میکشیدند که مایه رعب حاضرین شود‌. هیچگاه تشییع به این اندازه امنیتی ندیده بودم. تشییع نمادین که از ولع حکومت دینی برای آزار مخالفانش تا دم گور خبر می داد.

نقطه اوج تشییع، قتل هاله سحابی بود. لگد مامور بر پهلوی او تراژدی را تکمیل کرد. مرگ دختر در مراسم پدر همه ماهیت جمهوری اسلامی را فاش کرد: زاری کنندگان بر جرج فلوید آمریکایی خود قاتلان جرج فلویدهای وطنی اند. پرونده این قتلها آنچنان طولانی و سنگین است که هاله سحابی تنها یک برگ از دفتری بی پایان است.