دولتمردان و طرفداران شان مانند آقای همتی که در مناظره به این موضوع اشاره کرد، همواره از بزرگ شدن «کیک اقتصاد» ایران به عنوان لازمه بهتر شدن اوضاع معیشتی مردم سخن می گویند و این امر را هم مستلزم بهتر شدن روابط خارجی کشور ( مشخصا آمریکا) می دانند و نتیجه می گیرند که نارضایتی معیشتی ریشه در این موضوع دارد اما فراموش می کنند - یا شاید بهتر است بگوییم گاهی خود را هم به ندیدن این واقعیت می زنند- که در زمان جنگ تحمیلی کیک اقتصاد این کشور به مراتب کوچک تر ازامروز بود اما نارضایتی عمومی هم به مراتب کمتر از امروز بود.

بنابراین عامل اصلی که باعث نارضایتی عمومی شده را در درجه اول نباید خارج از مرزها جستجو کرد. این نارضایتی عمومی صرفا با اقدامات ترامپ و به صورت دفعی پدید نیامده بلکه چنانکه بارها از سوی کارشناسان بیان شده حاصل سالها ناکارامدی و شکل گیری ساختارهای غلط و بی ارادگی در اصلاح آن هاست.

بیایید فرض کنیم از همین فردا مشکل تحریم ها حل شود و کشور به دوران پیش از ترامپ برگردد؛ آنچه به جای خود باقی است یک اقتصاد غیر مولد، رانتی و به شدت غیرشفاف است که با بی ارادگی در اصلاح آن که گاه توام با تعارض منافع تصمیگیران نیز بوده دیر یا زود سطح نارضایتی ها را دوباره افزایش می داد.

بهتر است رییس جمهور و حامیانشان ضمن بیان دشواری های ناشی از تحریم به جای جوالدوز زدن دایم به منتقدانشان گاهی یک سوزن هم به خودشان بزنند . آنچه برای افکار عمومی امروز ایران آزاردهنده است، اهتمام کافی نداشتن به حل مشکلات و تقسیم نابرابر همین کیک موجود اقتصاد است.

با این ساختارهای غلط اقتصادی و فرهنگ مدیریتی زیاده خواهانه و شکاف طبقاتی روزافزون حتی اگر کیک اقتصاد ایران بزرگ تر شود کام مردم همچون گذشته از آن شیرین نخواهد شد!