فیلمنامه فرهادی، بیننده را به وسط داستانی تیره درباره یک کیف دستی گمشده فرومی‌برد. زنی منتظر است تا سوار اتوبوس شود و کیف دستی حاوی ۱۷ سکه طلا در دست دارد. اما قبل از رسیدن به ایستگاه بعدی، متوجه می‌شود که کیف نیست. چیزی که ما می‌بینیم این است که فرخنده با دل خوش سکه‌های طلا را به رحیم می‌دهد. آنها سعی می‌کنند سکه‌ها را به فروشنده‌ای بفروشند، اما قیمت بسیار پایین است. این پول حتی برای پرداخت نیمی از بدهی صد و پنجاه میلیون تومانی رحیم، که به دلیل ورشکست شدن به بهرام بدهکار است، کافی نیست. رحیم در حالی که تمام درها به روی او بسته شده و وجدانش ناراحت است، کیف گمشده را آگهی می‌کند، و آن را به زن فقیری که از شادی اشک می‌ریزد باز می‌گرداند.

در صحنه بعدی خبر کار خوبی که انجام داده پخش می‌شود و مسئولان زندان که به تصویر اجتماعی‌شان در دید دیگران اهمیت می‌دادند، گروهی تلویزیونی را برای مصاحبه با او می‌فرستند. جدیدی بهترین بازی‌اش را در صحنه‌ای ارائه داد که در نقش رحیم، ساده‌لوحانه از اینکه به عنوان یک قهرمان شناخته می‌شود، لذت می‌برد؛ آن هم پس از یک عمر که همچون انگل با او رفتار شده بود. از همه بهتر، او در نظر پسرش به قهرمان بدل می‌شود، پسری جدی که اختلال گفتاری داشته و بزرگ‌تر از سنش نشان می‌دهد.

اما انتشار داستان رحیم در روزنامه و پخش آن از تلویزیون ملی، حسادت را در قلب سیاه بهرام بر می‌انگیزد و پس از آن او بسیار نفرت‌انگیزتر و ناعادلانه‌تر از قبل عمل کرده و از دوباره مذاکره کردن درباره بدهی رحیم خودداری می‌کند.

در این مرحله تار عنکبوت فرهادی بافته شده است و تنها کاری که او باید انجام دهد این است که رشته‌ها را کشیده و آن را دور قهرمان محکم کند. مردم شروع به شک و تردید درباره داستان و انگیزه‌های او می‌کنند. شکاف‌هایی در روایت داستان ظاهر می‌شود و رحیم مجبور می‌شود خود را به طور مداوم بهتر کند. وقتی یک سازمان خیریه برای بیرون آوردن وی از زندان و یافتن شغلی برای او پول جمع می‌کند، اوضاع واقعا خراب می‌شود.

برای یک فیلم ایرانی جالب توجه است که قدرت شبکه‌های اجتماعی نقش زیادی در توضیح دادن قهرمان داستان دارد، و همینطور چند نقطه از داستان حول محور پست کردن و عمومی ساختن یک سری حقایق می‌چرخد. در صحنه دیگری، موقع خوردن غذا که پسر رحیم حاضر به کنار گذاشتن تبلت برای خوردن غذا نمی‌شود هم، تاکید بیشتری بر تاثیر دستگاه‌های هوشمند و نقش آنها در زندگی تمام اقشار جامعه می‌شود. شاید تاثیرگذارترین صحنه فیلم آن جایی است که یک زندانبان شهادت‌هایی دروغ را به خورد پسر رحیم می‌دهد، پسری که شجاعانه تلاش می‌کند تا با ضبط کردن چند جمله با دوربین، پدرش را بهتر نشان دهد.

فیلمبرداری، نورپردازی و تدوین، همچون صحنه‌پردازی طبقه پایین فیلم، ساده و مستقیم است. به نظر می‌آید فرهادی تا به حال تا این حد از کارهای تئاترش، و عناصر دراماتیک غیر قابل توجیهی که گهگاه در فیلم‌های او رخنه می‌کنند، فاصله نگرفته بوده است (به عنوان مثال تعرض جنسی غیرقابل منتظره‌ای که در فیلم فروشنده اتفاق می‌افتد). در عوض، به نظر می‌رسد همه چیز آنقدر محتمل است که رویدادها از کیفیت کهن‌الگویی برخوردار هستند؛ همچون مأمور دولتی که تقاضای شغل رحیم را قبول نمی‌کند حتی اگر ترتیب همه چیز داده شده باشد، خیری که بی‌دلیل عصبانی میشود، اصرار سرسختانه همه برای مورد احترام قرار گرفتن آن هم هنگامی که خود احترامی برای دیگران قائل نیستند و زنجیره دروغ‌های پایان‌ناپذیر و غریزی که شخصیت‌ها را به بردگی کشیده و بعد بزرگ‌تری به فیلم می‌دهد.