خوشبختانه حکومت اسلامی با همه تلاش هایش در 43 سال گذشته هنوز نتوانسته که این خواست خمینی را به طور کامل عملی کند؛ یعنی نه توانسته زن ها را آنگونه که قرار بوده، به خانه ها بکشاند و نه توانسته آن ها را کاملا تبدیل به ماشین های جوجه کشی کند. و با این که آمار و ارقام نشان می دهد که جمعیت ایران در ظرف 43 سال گذشته بیش از دو برابر شده است اما تعداد افرادی که به جمعیت مسلمانان متعصب افزوده شده اند، بسیار کمتر از جمعیتی ست که به دلیل عملکرد حکومت اسلامی، از اسلام بریده اند. در حالی که متاسفانه در کشورهای اروپایی ظرف 43 سال گذشته جمعیت مسلمانان متعصبی که همچنان به خمینی و نظریات او ایمان دارند، و از کشورهای زیر سلطه حکومت اسلامی چون سوریه و عراق و لبنان و لیبی و ..و. به این کشورها رفته اند توانسته اند به اندازه ای تکثیر شوند که اکنون در بسیاری از شهرها، براساس «نیازهای جمعیتی» خواستار اجرای قوانین شریعه ای شده اند که کاملا با قوانین این کشورهای سکولار در تضاد است.

اما چرا حکومت اسلامی نتوانسته کاملا به خواست خود برسد. اولا چون مردمان ایران حکومت اسلامی را از نزدیک تجربه کرده و زهر آن مستقیم بر جانشان نشسته است؛ برخلاف مردمان کشورهای اسلامی دیگری که فقط تبلیغات حکومت اسلامی و پول هایی را می بینند که برایشان خرج می شود. دوم این که وضعیت بد اقتصادی و سیاسی و فشارها و رنج های ناشی از یک دیکتاتوری مذهبی، سبب شده که جوان ها یا از ازدواج گریزانند و یا نمی خواهند انسان دیگری را به روز خودشان بنشانند. بارها و بارها در گزارش هایی که حتی در نشریات حکومتی ایران منتشر می شود، از زبان جوان ها این جمله شنیده می شود که: «برای چه بچه بیاوریم؛ یک موجود دیگر را چون خودمان بدبخت کنیم»، و یا «چه آینده ای برای بچه های ما وجود دارد؟».

ترساندن مردم با عنوان کردن«پیرشدن ایران»

حکومت اسلامی حاکم بر ایران که چند دهه نتوانسته آنگونه که خمینی و دنباله های او چون خامنه ای و دیگر آیت الله ها خواسته اند مردم را وادار به زاد وولدی افسار گسیخته کنند؛ اکنون به جای نقل قول از رسول اکرم و احادیث اسلامی،«پیر شدن ایران» را که می تواند تصورش برای هر ایرانی تکان دهنده باشد را مطرح کرده، و این پیرشدن احتمالی را به گردن زنان و مردانی می اندازد که از ازدواج و یا بچه دارشدن امتناع می کنند. در حالی که هر انسان عاقلی به خوبی می داند که رفتن به سوی پیری ایران فقط به دست حکومت اسلامی و با کشتن امید زندگی در جوان ها بوجود آمده است: فرستادن ثروت های ایران به کشورهای دیگر برای ایجاد جنگ و خشونت، باز گذاشتن دست مسئولین و گسترش فساد در سراسر ایران، ویران کردن میراث فرهنگی و منابع طبیعی ایران، زورگویی های مذهبی، اندوه زدگی به جای شادمانی، زندانی کردن و اعدام های بی توقف آزادی خواهان، امید به زندگی و امید به فردای ایران را در جوان ها کشته است. و کسی که در کشور خودش امید به زندگی نداشته باشد، یا فرار می کند، و یا در ناامیدی و یاس گوشه گیر و بی هدف می شود.

انقلاب اسلامی و حرکت به سوی پیری

برای نشان دادن نقش حکومت در به سوی پیری رفتن ایران نگاهی کنیم به داده های منتشر شده از سوی «گروه علوم اجتماعی دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی» که در پاییز 1388 منتشر شده است:
«جمعيت ايران در دوره 45-1335 به شدت به طرف جوان شدن حركت كرده است. شدت جواني جمعيت در دوره 55-1345 ساخت معقولي به خود گرفته بود. و در دوره 75-1365 به تدريج از شدت جواني جمعيت كاسته شده است و در دوره 85-1375 كاهش شدت جواني جمعيت بيشتر شده است»

به این ترتیب می بینیم که جمعیت ایران از سال 1335 تا زمان انقلاب حرکت معقولی داشته است و پس از آن است که به دلایلی که در بالا شمرده شد، سیر نزولی پیدا کرده و گرفتار خطر پیرشدن کرده است.

وعده های موقتی و یا دروغین برای فریب دادن زنان مذهبی و نیازمند

اکنون حکومت اسلامی با قانون «جوانی جمعیت» اش مدعی ست که می تواند با دادن امتیازات شغلی بیشتر به مردها و امکانات مالی برای زوج ها، مثل خرید خانه و وام های دراز مدت (به شرط داشتن بچه های بیشتر) افراد را تشویق کند که تا می توانند بچه دار شوند. و در عین حال با ممنوع کردن پیشگیری و سقط جنین، امکان کنترل بچه دار شدن را از زوج هایی که بچه نمی خواهند می گیرد.

متاسفانه در وضعیت تاسف بار اقتصادی که اکنون مردمان ایران و به ويژه زنان گرفتارش هستند ممکن است این نوع امکانات، جماعتی از زنان مذهبی و یا نیازمند را به خانه ها بکشاند و آن ها را تبدیل به ماشین های جوجه کشی کند اما این به طور قطع نتیجه ای را که حکومت اسلامی مدعی آن است یعنی جوان کردن ایران به دست نخواهد آورد. و به جایش بدبختی های بیشتر و خیل بچه های کارتون خواب و گرسنه و بی آموزش و سرگردان را زیادتر خواهد کرد.

کودکانی که در آینده در لشگریان داعش و طالبان و مدافعان حرم خواهند بود

هیچ انسان هوشمندی در شرایط حاضر از چنین قانونی حمایت نمی کند. سهل است؛ باید مقابل این قانون ایستاد و خطاب به مسئولین و افرادی که از این قانون به بهانه «نجات ایران از یپرشدن» حمایت می کنند گفت: چرا حکومت به میلیون ها کودکی که در یک دهه گذشته به دنیا آمده اند توجهی نمی کند؟ چرا به جای جلوگیری از دربدری و بیماری و مرگ این کودکان می خواهد امکاناتی را در اختیار کسانی بگذارد که کودکانی جدید به دنیا خواهند آورد؟

دردناک است اما آیا این کودکان گرسنه و بی خانمان و بی دانشی که در سراسر ایران دست نیاز به سوی همگان دراز کرده اند، و کودکانی که بعدها در زمان این حکومت متولد خواهندشد، بیشترشان همان جوانان آینده ای نخواهند شد که لشگریان «داعش» و «طالبان»، و «مدافعان حرم اهل بیت» و دیگر گروه های ویرانگر را تشکیل می دهند؟.

آیا حکومت اسلامی این سر و صدایی را که برای قانون«جوانی جمعیت» به راه انداخته، قصدش بدنیا آوردن و جانشین کردن هزاران هزار جوان «علوی» و «شیعه» ای نیست که بر جای 70 هزار جوانی بنشینند که اکنون به قول حسین همدانی فرمانده سابق سپاه، فقط در سوریه توسط سپاه برای جنگ سازماندهی شده اند؟

بهتر است به دنیا نیایند

جوانی جمعیت یا جمعیت جوان وقتی اهمیت دارد، که جوان حداقل امکانات را برای یک زندگی سلامت، شاد و انسانی داشته باشد، جوانی که به بهای تحقیر مادرش، به دنیا آمده باشد، و آینده اش کارتون خوابی و یا جبهه های جنگ باشد، آیا بهتر نیست که اصلا به دنیا نیاید؟

شکوه میرزادگی

12 نوامبر 2021

savepasargad.com