ایران و روسیه دارای همگراییها ومنافع مشترک درزمینه های مختلفی هستند. آنها هردو درمبارزه با گروههای تروریستی سنی همچون داعش و القاعده، مقابله با یکجانبه گرایی آمریکا و استانداردهای دوگانه غرب درموضوعاتی همچون حقوق بشر و تروریسم، دارای منافع مشترکی هستند ضمن اینکه هردو قربانی تحریمهای آمریکا بوده و بدنبال سقوط سلطه دلار بر اقتصاد جهان هستند. مرزهای مشترک جغرافیایی و ارتباطات ترانزیتی ازاسیای مرکزی تا هند میتواند روابط بازرگانی و اقتصادی دوکشوررا توسعه بخشیده و آرزوی تاریخی روسیه برای دسترسی به آبهای گرم خلیج فارس را تحقق بخشد.

درعین حال واگراییهای مهمی نیزبین روسیه و ایران نیز وجود دارد برای مثال روسیه روابطی استراتژیک با اسرائیل دارد درحالیکه ایران و اسرائیل دشمنان استراتژیک هستند ضمن اینکه مسکو، سیاست جذب متحدین آمریکا درمنطقه همچون عربستان و ترکیه را دردستورکارش دارد. باوجودیکه روسیه و ایران درمقابله با هژمونی آمریکا برمنطقه دارای منافع مشترک هستند، اما دوکشور درحوزه انرژی بویژه صادرات گاز به اروپا دارای تضاد منافع هستند. ایران کشوری با اکثریت شیعه درحالی اکثریت مسلمانان روسیه سنی هستند.

ضمنا مواردی هم هستند که آمریکا و روسیه درمورد ایران دارای منافع مشترک هستند. واشینگتن و مسکو خواستار احیای برجام هستند وخواستار وقوع یک جنگ جدید درخاورمیانه هم نیستند، اما با یک ایران دارای بمب هسته ای مخالف هستند.

اما درایران دوطرزتفکردرمورد روابط تهران و مسکووجود دارد. یک تفکر به سوابق تاریخی جنگها و تجاوزات روسیه تزارسرخ به خاک ایران را ملاک قرار میدهد ، همچون دورانی که روسیه نیمی از خاک ایران رااشغال، یا دورانی که 17 شهرقفقاز را از ایران جدا کرد و یا دورانی که از تجاوز صدام به خاک ایران حمایت کرد. این دیدگاه با استناد به چنین تاریخی، معتقد است که نباید به روسیه اعتماد کرد و وابستگی به روسیه نقض استقلال ایران و اصل نه شرقی و نه غربی است.

دیدگاه دوم منافع مشترک موجود بین روسیه و ایران را ملاک قرار میدهد. اقای کاظم جلالی سفیر ایران درروسیه این دیدگاه را دارد وتاکید میکند که سفر اقای رئیسی به روسیه یک نقطه عطفی درروابط دوکشور است. اوگفت اکراه ایرانیها مربوط به دوران تزار سرخ است درحالیکه روسیه امروز تزارسفید است. روسیه با غرب مواجه است و دیدگاه او و همکارانش نسبت به اقای رئیسی مثبت است.

این درست است که روسیه و ایران درزمینه های متعدد دارای منافع مشترک هستند. اما این برای داشتن روابط استراتژیک کافی نیست. روابط استراتژیک نیازمند مبانی حقوقی، قوانین و مقررات، چهارچوب ها و مکانیزمهای پایدارو درازمدت برای همکاری میباشد که این موارد درروابط فعلی ایران و روسیه درسطح پایینی است. در سال 2007، دوکشور تصمیم گرفتند که روابط را بگونه ای سالیانه توسعه دهند که ظرف 10 سال به 200 میلیارد دلار برسد. درحالیکه اکنون بعد از 15 سال، حجم روابط اقتصادی ایران و روسیه 4 میلیارد است. با این وجود این معیارها، روابط استراتژیک مستلزم حمایت افکار عمومی دردوطرف میباشد درحالیکه هنوز اعتماد عمیق بین دوملت ایران و روسیه بویژه ایرانی ها نسبت به روسیه وجود ندارد که این واقعیت هم کاستی روابط استراتژیک است. آندری کورتونف مدیر کل شورای روابط خارجی روسیه میگوید: "روابط جاری ایران و روسیه یک اتحاد تاکتیکی است و نه یک اتحاد استراتژیک".

واقعیت این است که افزایش دشمنی بین ایران و آمریکا به نفع روسیه است و افزایش دشمنی بین آمریکا و روسیه هم به نفع ایران است. استراتژی جاری ایران در روابط با روسیه برمبنای این دیدگاه است که "تزار سرخ" روسیه قدیم بوده که با "تزار سفید" یعنی روسیه امروز متفاوت است. با این وجود ایرانی ها مشاهده میکنند که روسیه درشرایط فعلی آمادگی یک اتحاد استراتژیک با ایران راندارد. آقای رئیسی در دیدار با پوتین اظهار داشت که "روابط جاری ایران با روسیه درمسیر روابط استراتژیک است". درعین حال واقعیت این است که روسیه و ایران در مقطع فعلی همکاریهای متعددی دارند لاکن روابط جاری دوکشور، یک رابطه نرمال است و با یک رابطه استراتژیک حقیقی فاصله زیادی دارد.