من معمولا در حد و اندازه، و قد و قواره ی خودم حرف می زنم مثلا کسی مثل پوتین یا روسای کشورهای دیگر را خطاب قرار «نمی دهم» چون حرف من به گوش آن ها نمی رسد و من هم جایگاه خودم و بُردِ نوشته هایم را می دانم.
در مورد مسائلی هم که زیاد در باره ی آن ها اطلاعات دست اول ندارم معمولا سخن نمی رانم.
اما وقتی دیدم جناب پوتین، مدعی شده است که:
«مقامات ارشد ناتو «اظهارات خشونت‌آمیزی» علیه کشور ما بیان کرده‌اند و به همین خاطر به وزیر دفاع و فرمانده ستاد کل نیروهای نظامی دستور دادم تا یک «رژیم خدمات جنگی ویژه» را معرفی کنند. آن‌ها «رویکرد غیردوستانه‌ای» علیه اقتصاد روسیه در پیش گرفته‌اند.» (رادیو فردا)
اولین چیزی که به ذهن ام رسید این بود که:
رفیق پوتین! موش بخوره تو رو!
طرف که ظاهرا از همتاهای ایرانی-اسلامی خودش یاد گرفته که دست پیش را بگیرد که پس نیفتد، رفتار کشورهای غربی را «غیر دوستانه» دانسته است!
بعد هم لابد ایشان آماده باش اتمی اش را کاری «دوستانه» و در حد مقابله با تحریم های اقتصادی می داند.
اما زنده باد اروپا و در جایگاه اول آلمان.
آلمان رسما و علنا اراده ی خود را برای ارسال سلاح و در گام اول سلاح ضد تانک به اوکراین اعلام کرده است.
سخنرانی صدراعظم شولتس نیز در مجلس بسیار صریح و کوبنده بود.
معمولا کشورها در چنین مواقعی رفتارشان کجدار و مریز است و این اولین بار است که در فاصله ای کوتاه از عملیات نظامی یک کشور علیه کشور دیگر، کشورهای پیشرفته علیه آن موضع شفاف گرفته اند و بلافاصله به کمک کشور ضعیف تر بر خاسته اند.
اروپا به زودی پذیرای سه چهار میلیون اوکراینی خواهد شد آن هم بدون ضرورت گذراندن مراحل پناهنده شدن. به عبارتی پناهندگان، بلافاصله بعد از معاینات پزشکی، اقامت سه ساله دریافت خواهند کرد. از حقوق پناهندگی بهره مند خواهند شد. بیمه ی پزشکی دریافت خواهند کرد.
آقای رفیق پوتین البته می توانند به حضرت مسیح و آیت الله های تهران و خدای قاصم الجبارین آن ها متوسل شود تا کار احیانا به برخورد نظامی و اتمی نکشد که اگر بکشد پایان خوشی برای جهان و از جمله روسیه متصور نخواهد بود.
