بنا بر اعلام رسمی سازمان هوافضا، ماهواره‌بر ذوالجناح ۹ قابلیت جدید را برای این سازمان فراهم می‌کرد. این موشک اولین ماهواره‌بر ایرانی با سوخت جامد در مرحله اول، دومین ماهواره‌بر با دو پیشران مشابه در مراحل اول و دوم، دومین ماهواره‌بر سه مرحله‌ای کشور، دومین ماهواره‌بر ترکیبی کشور، دومین ماهواره‌بر با قابلیت حمل محموله سنگین‌تر از ۲۰۰ کیلوگرم، دومین ماهواره‌بر بدون نیاز به سکوی ثابت، موشکی مجهز به قوی‌ترین پیشران سوخت جامد رسانه‌ای شده ساخت ایران، موشکی با توان حمل محموله‌های فضایی چهار برابر شده در مقایسه با موشک سفیر-۱ و درنهایت موشکی که از مرحله دوم ماهواره‌بر سفیر-۱ با ‌عنوان مرحله سوم خود استفاده می‌کرد.

یک روز پس از پرتاب ماهواره‌بر ذوالجناح، سخنگوی فضایی وزارت دفاع در برنامه تلویزیونی چرخ شبکه چهارم سیما اعلام کرد که دانش به‌دست‌آمده در توسعه و ساخت ذوالجناح در طراحی ماهواره‌برهایی که بتوانند ماهواره‌هایی به وزن یک تن را تا مدار هزار کیلومتری زمین منتقل کنند استفاده خواهد شد و در این راستا او از ماهواره‌بر سروش ۱ و ۲ و همچنین سریر نیز نام برد.

از اطلاعاتی که سازمان صنایع هوافضا و همچنین سخنگوی فضایی وزارت دفاع منتشر کردند به راحتی می‌شد دریافت که موشک ماهواره‌بر ذوالجناح در حقیقت ابزاری برای آزمایش فناوری‌های لازم و دستیابی به ساخت موشک‌های میان برد چون سجیل ۳ و ۴ با برد ۴۰۰۰ الی ۵۰۰۰ کیلومتر بود، موشک‌هایی با قابلیت مورد هدف قرار دادن پایگاه‌های نظامی ایالات متحده آمریکا چون دیگو گارسیا در اقیانوس هند که هم‌اکنون از برد دوربردترین موشک‌های بالیستیک ایران خارج است.

تلاش معاونت جهاد خودکفایی نیروی موشکی سپاه پاسداران‌ که امروز بخشی از نیروی هوافضای آن است به‌منظور دستیابی به توانایی ساخت موشک بالیستیک میان‌برد با بردی فراتر از سه هزار کیلومتر به سال‌های نخستین دهه ۱۳۸۰ خورشیدی بازمی‌گردد. در این راستا موشک‌های بالیستیک سوخت جامد چندمرحله‌ای سجیل ۲ تحت نظارت حسن تهرانی مقدم با همکاری گروه صنعتی شهید همت طراحی شد و به تولید انبوه رسید.

دلایل تقارن دومین آزمایش ذوالجناح با پایان مذاکرات هسته‌ای وین چه بود؟

از دیرباز رژیم جمهوری اسلامی برای امتیاز‌گیری در جریان مذاکرات هسته‌ای دست به نمایش قدرت موشکی خود و همچنین توانایی تولید موشک‌های بالیستیک با برد فراتر از سه هزار کیلومتر زده است. این اقدام بیش از آنکه برای مقام‌های آمریکایی نگران‌کننده باشد، عاملی موثر برای تحت‌فشار قرار دادن مقام‌های دولت‌های اروپایی و مذاکره‌کنندگان آن‌ها بود و درواقع اقدامی در راستای کاهش سطح انتظار آن‌ها در رابطه با وضع محدودیت برای برنامه‌های موشکی ایران و بخشی از شرایط پذیرش یک توافق هسته‌ای بود.

ایالات متحده آمریکا به دنبال اشغال سفارتش در سال ۱۳۵۸ با بیش از چهار دهه تحریم تسلیحاتی رژیم جمهوری اسلامی مانع بازسازی قدرت هوایی ایران پس از جنگ ایران و عراق شد. اقدام‌‌های دولت ایالات متحده آمریکا و جلوگیری از فروش هواپیماهای جنگنده دولت‌های روسیه، گرجستان، مولداوی و چین به ایران در سال‌های دهه ۱۳۷۰ خورشیدی نیز بیش‌ازپیش رژیم تهران را ترغیب کرد تا همچون کره شمالی با توسعه برنامه‌های موشکی‌اش، خلاء ناشی از نبود هواپیماهای جنگنده پیشرفته در خدمت نیروهای مسلح خود را پر کند.

موشک‌های بالیستیک نقطه‌زن در نبود یک نیروی هوایی قدرتمند در ایران توان تدافعی و تهاجمی نسبتا مناسبی برای نیروی هوافضای سپاه پاسداران فراهم کرده‌، توانی که در ۱۰ سال اخیر از تهاجم مستقیم کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای به ایران جلوگیری کرده است. نگرانی مقام‌های رژیم جمهوری اسلامی از وضع محدودیت برای این توان تدافعی و تهاجمی همواره آن‌ها را به انجام اقدام‌‌هایی سوق داده است تا سطح انتظار دولت‌های غربی از برنامه‌های موشکی ایران را کاهش دهد. پرتاب موشک‌های ماهواره‌بر سه مرحله‌ای چون ذوالجناح و اعلام دقیق مشخصات آن‌ که در حقیقت توانایی ساخت موشک‌های قاره‌پیما از سوی وزارت دفاع را نمایش می‌دهد در راستای این اقدام‌ها است.