منوچهر پیوند در پنجم یا ششم شهریور ۱۳۶۷ برای نخستین بار بدون چشم بند با «برادر عباسی» در بند هفت زندان گوهردشت روبرو شد. «برادر عباسی» با چند پاسدار دیگر اسامی بیست نفر را خواندند؛ افرادی مانند رضا ژیرک زاده، بیژن بازرگان، مجید ولی، امیرهوشنگ صفائیان، محمود قاضی، جواد نجفی، بهمن رونقی و ناخدا حکیمی. حمید نوری در آنجا از او پرسید نماز می خوانی یا نه. شاهد پاسخ منفی داد. نوری در واکنش گفت حالا معلوم می شود که نماز می خوانید یا نه.

منوچهر پیوند توسط ناصریان به اتاق هیات مرگ برده شد و بدون چشم بند در برابر ۱۵-۱۶ نفر از جمله نیری و اشراقی قرار گرفت. او به شخصی به نام «زمانیان» نیز اشاره کرد که احتمالا نماینده وزارت اطلاعات و سازمان امنیت در دادستانی بود. شاهد گفت زمانیان به داخل بندها می آمد و می گفت تا از شما نکشیم، آزاد نمی شوید.

منوچهر پیوندی توضیح داد که در پاسخ به سوالات نیری و اشراقی گفت مسلمان نیست و نماز نمی خواند. او گفت بخاطر رهایی از اعدام گفت اعتقاداتش هم اینک به عقیده خانواده اش که دراویش هستند، نزدیک تر است. شاهد گفت بعدها بابت همین سخن بارها توسط متهم دادگاه مورد تمسخر قرار گرفتم.

منوچهر پیوندی شهادت داد که در راهرو مرگ صدای زندانبانی را شنید که داد می زد «این چه گندکاری است که کردید. سی نفر بی گناه اعدام شدند.» شاهد گفت الان که به حافظه ام رجوع می کنم به نظرم «برادر عباسی» آن زندانبان بود. او گفت حمید نوری معاون ناصریان، رئیس دادیاری زندان گوهردشت بود.

منوچهر پیوند در پانزده روز بعد از رهایی از اعدام با گروهی از زندانیان نجات یافته از اعدام برای قبول به نمازخواندن و مصاحبه توسط شخص حمید نوری و تعدادی دیگر شلاق خورد. او شهادت داد که جلیل شهبازی یکی از هم بندی هایش را آنقدر با شلاق زدند تا سرانجام شکمش را با شیشه مربا در توالت پاره و خودکشی کرد. مقامات زندان از ارسال شهبازی به بهداری یا بیمارستان خودداری کردند و شهبازی همانجا درگذشت.

منوچهر پیوند شهادت داد که پس از اعدام ها حدود دویست نفر باقی مانده بودند با یک توالت و حمام. در همانجا بود که ناصریان خود اعلام کرد که بقیه زندانیان اعدام شده اند.

منوچهر پیوندی گفت قبل از اعدام ها، در سال ۱۳۶۶ هم از او بازجویی و درخواست انجام مصاحبه شده بود. منوچهر پیوند سال ۶۸ از زندان اوین آزاد شد.