فرماندۀ کل ارتش در جای دیگری از سخنانش راهکاری برای ادغام نیروهای ارتش و سپاه پاسداران در یکدیگر ارائه کرد و گفت : "با توجه به موجودیت و فعالیت مراکز علمی و دانشگاهی از جمله دانشگاه‌های افسری در هر دو ارگان می توانیم تبادل دانشجو داشته باشیم، به نحوی که برخی از فارغ التحصیلان دانشگاه های افسری سپاه در ارتش مشغول به خدمت شوند و برخی از دانشجویان ارتش نیز در ساختار سپاه فعالیت کنند و این می تواند به تقویت و استحکام ساختار دفاعی و نظامی کشور و رابطۀ عمیق این دو ارگان [نظامی] کمک کند."

👈مطالب بیشتر در سایت رادیو بین المللی فرانسه

تمایل ارتش به ادغام در سپاه پاسداران در وهلۀ اول جنبۀ اقتصادی دارد. به طور رسمی بودجۀ سپاه پاسداران تقریباً صد در صد بیش از بودجۀ ارتش است، بی آنکه در این بین حتی صدها میلیارد دلار منابع و درآمدهای آشکار و پنهان سپاه پاسداران را در نظر بگیریم. این نابرابری در منابع و برخورداری از امکانات اختلافات شدیدی میان دو ارگان نظامی کشور طی سالیان به وجود آورده است.

با این حال اولین مخالف ادغام سپاه و ارتش در یکدیگر شخص رهبر جمهوری اسلامی، علی خامنه‌ای است. او از همان روز نخست رهبری خود صریحاً اعلام کرد که سپاه پاسداران باید از ارتش جدا بماند. این سیاست در نزد او دست کم دو علت داشته است : اولاً حکومت اسلامی به عنوان یک نظام سیاسی نامتعارف که هدف اولیه اش صدور انقلاب اسلامی است به یک نیروی نظامی نامتعارف رزمنده به نام "سپاه پاسداران انقلاب اسلامی" احتیاج دارد که در عنوان آن حتی نام "ایران" قید نشده است (سپاه پاسداران، سپاه انقلاب اسلامی هر جا و هر کشوری می تواند باشد). ثانیاً رهبر جمهوری اسلامی ایران همواره امیدوار بوده که سپاه پاسداران تدریجاً جانشین ارتش نیز بشود، هر چند او در رسیدن به این مقصود تاکنون ناکام بوده است. رهبر حکومت ایران بیمناک است که ادغام ارتش و سپاه در یکدیگر مالاً سپاه را به یک ارتش متعارف تبدیل کند که هدفش دیگر نه دخالت در ناآرامی های فراخارجی، برای بسط تشیع، بلکه حفاظت از مرزهای ملی خواهد بود.