میل به خروج از ایران فقط به پزشکان محدود نیست و دیگر اعضای کادر درمان را نیز شامل می‌شود؛ آرمین زارعیان، رئیس هیئت‌مدیره نظام پرستاری تهران، پاییز سال گذشته اعلام کرد در یک سال اول همه‌گیری کرونا، حدود ۸۰۰۰ پرستار از ایران مهاجرت کردند و فقط در تهران، ماهانه ۵۰۰ درخواست گود استندینگ ثبت شد.

عباس عبادی، معاون پرستاری وزارت بهداشت جمهوری اسلامی ایران، نیز گفته بود تعداد پرستارانی که در طول یک سال مهاجرت کردند با تعداد فارغ‌التحصیلان ۳۰ دانشکده پرستاری برابری می‌کند. نظرسنجی‌ اخیر رصدخانه مهاجرت ایران که نتایج آن به‌تازگی اعلام شد حاکی از آن است که بیش از ۵۳ درصد کادر درمان تمایل دارند از ایران مهاجرت کنند و فقط ۳ درصد آنان پس از مهاجرت مایل‌اند به کشور بازگردند.

از پاسخ‌دهندگان پرسشنامه‌ها درباره تاثیر عوامل درونی (مسائل شخصی) و عوامل بیرونی (وضعیت کلی کشور) بر تمایل آنان به مهاجرت نیز سوال شد، پاسخ‌های گروه‌های هدف آشکار می‌کند که از نظر بیش از ۷۰ درصد پزشکان و پرستاران، «عوامل بیرونی» بر مهاجرت آنان تاثیر «بسیار زیاد» دارد. همچنین ۷۳ درصد پزشکان و پرستاران تاثیر تورم بر تمایلشان به مهاجرت را «بسیار زیاد» دانستند و ۶۳ درصد آنان تاثیر تحریم‌ها بر تمایلشان به مهاجرت را «خیلی زیاد» ارزیابی کردند.

در این میان، فقط ۱۰ درصد پزشکان و پرستاران گفتند که تصویر «بسیار مثبت» از تابعیت ایرانی خود دارند. همچنین ۵۸ درصد آنان تصویر «بسیار بدی» از آینده کشور در ذهن داشتند.

بر اساس این نظرسنجی، بی‌ثباتی اقتصادی کشور، شیوه حکمرانی و مملکت‌داری، ناامیدی در مورد آینده، امید به زندگی بهتر در خارج از کشور، وضعیت آزادی‌های فردی و اجتماعی، کیفیت بهتر زندگی در خارج از کشور، کاهش ارزش پول ملی در برابر ارزهای بین‌المللی، درآمد پایین، امکان شاد زندگی کردن، نبود شایسته‌سالاری و سلامت اخلاقی جامعه از مهم‌ترین عوامل موثر بر میل مهاجرت در میان پزشکان و پرستاران است.