حداقل در سطح کلان، رهبر جمهوری اسلامی با سه سیاست عجیب، فردای تصویب برجام مخالفت خود را با تحقق آن، عملی کرد: ۱- پرتاپ موشک با نوشته ایی به زبان عبری درباره نابودی اسراییل توسط سپاه ۲- ممنوعیت حضور شرکتهای آمریکایی در کشور ذیل توهم «نفوذ» ۳- ممنوعیت توافقات بعدی در قالب برجام دو و سه و ...اموری که هم در مذاکرات حاشیه ایی برجام و هم به عنوان گامهای بعدی در دوره توافق با طرفهای دیگر بحث و بررسی شده بودند، با این رفتارهای موذیانه و مخرب در هاله ایی از ابهام قرار گرفت و متن و بستر اصلی برجام را نیز که ناظر به توسعه انرژی هسته ایی و دانشش بود با کندی و لکنت روبرو ساخت و کار را برای بنیامین نتانیاهو و دونالد ترامپ برای تخریب کلش آسان نمود. ازینروست که نگارنده رهبر جمهوری اسلامی را در کنار دو نام دیگر، از اصلی ترین مخالفان عملی برجام می‌داند.
حال همین برجامی که از سوی رهبر جمهوری اسلامی و اصولگرایان با شدیدترین وجه (برای منافع داخلی و مافیایی حذف روحانی و تیمش) منکوب و محکوم شده، در دستانشان باقی مانده و دولت جدید آمریکا با هوشمندی حفظ یکپارچه تحریمها، فشارها را بر ایران تداوم بخشیده، مطالبه بچگانه و عجیب دولت رهبر برای تضمین از طرف آمریکایی بیشتر به شوخی شبیه است تا سیاست یا راهکاری دیپلماتیک و سیاسی برای کسب امتیاز بیشتر. اتفاقاً قرار به دریافت تضمین است این مجموعه غرب است که باید از دولت ایران مطالبه کنند.
آیا وزیر خارجه و حتی رییس دولت ایران قادرند به طرفهای دیگر برجام تضمین دهند فردای تصویب دوباره این توافق، سپاه از موشک پرانی و دستگری خارجیان و آزار و اذیت ناوهای آمریکایی در منطقه خودداری خواهد کرد؟ اگر آری، اعلام کنند و پس از اعلام علنی، مطالبه تضمین را موجه کنند؛ و اگر نمی‌توانند که قاعدتاً نمی‌توانند، دست ازین سیاست کودکانه مطالبه تضمین بردارند. در عالم سیاست و در سطح قراردادهایی این چنین، اصل تضمین طرفین برای پایبندی به مفاد آن، در کنار رعایت وظایف هر دو طرف، دیپلماسی تکمیلی است. به دیگر سخن، اگر سرمایه گذاران و شرکتهای معظم آمریکایی به سرمایه گذاری در ایران ترغیب شوند، دانشگاهها و مراکز فرهنگی با جامعه مدنی و دانشگاهی مراوده داشته باشند، توریستهای امریکایی و اروپایی در صدر ورود به ایران باشند و ... آنگاه می‌توان تضمین داد، امکان خروج امریکا از برجام تا حد زیادی مسدود شده است. اما همه مواردی که ذکر شد، خط قرمز رهبر جمهوری اسلامیست و از بدن نحیف یک توافق در عرصه هسته ایی، بیش ازین حرکت آرام و کند توقعی نمی‌توان داشت.
ضمن اینکه بر اساس ساختار فساد سیستماتیک و استیلای همه جانبه سپاه بر تمام ارکان کشور، حتی با فرض توافق هسته ایی، نگرانی‌های فزاینده سرمایه گذاران خارجی و امریکایی از حضور در ایران و افتادن در دام شرکتهای پوششی سپاه، امری نیست که حتی رییس جمهور امریکا را مجاب به تشویق سرمایه گذاران آمریکایی و اروپایی کند. به عبارت دیگر، حتی اگر توافق در بالاترین شکل هم حاصل شود، سرمایه گذاران بر عواملی تکیه خواهند کرد که بسیار فراتر از برجام هستند و تحققشان نیازمند تغییر و تحول ساختاری در نظام حکمرانی جمهوری اسلامی خواهد بود. امری که اساساً محال است.
ساختار حکمرانی در ایالات متحده به نحو دستوری و استبداد و فشار حکومتی نیست و مطالبه تضمین موثر اقتصادی از سوی ایران بیشتر از سوتفاهمیست که می‌اندیشد همه جای دنیا مثل حکومت جمهوری اسلامی اداره می‌شوند و با دستور رهبر کارها پیش می‌رود. همینطور در نظام مالی بین المللی میزان مشارکت اقتصادی امریکا و دلار به نحویست که هیچ سرمایه گذاری برای حضور در ایران حاضر به قطع همکاری خود با این نظام مالی جهانی نخواهد شد و توهم و تصور محال حکومت ایران از دخالت دولتها در بازارهای جهانی باز هم قیاسی است از وضعیت حکمرانی در ایران که با اعدام و دستور قصد تغییر و بهبود وضع اقتصادی است.
ازینرو، مطالبه خنده دار تضمین از سوی یک طرف ماجرا که خود از روز نخست درصدد انهدام درونی برجام بوده و با رفتارهایش صدای مخالفان توافق را در جهان بلندتر نموده و نهایتاً با خروج ترامپ از آن، در سرمستی برای پیش برد اهداف سیاست داخلی خود، نوک پیکان شکست برجام را به مردم و دولت روحانی و ظریف نشانه رفته است، بازییست که هیچ برنده ای جز مخالفین هرگونه توافق ندارد.