مدل‌های جدید نشان دادند که لایه‌ای دیگر از بدن، منافذ اطراف دهان را می‌بندند و خارهایی در اطراف دهان ایجاد می‌کنند که به گمان دانشمندان، به «ساکورایتوس» (Saccorhytus) کمک می‌کرده است تا طعمه خود را بگیرد و هضم کند.

فیلیپ داناهیو (Philip Donoghue) از دانشگاه بریستول، از سرپرستان این پژوهش، گفت: «ما گروه‌های جایگزین زیادی را در نظر گرفتیم که ساکورایتوس می‌توانست مرتبط به آن‌ها باشد؛ از جمله مرجان‌ها، شقایق‌ها و عروس‌های دریایی که دهان دارند، اما مقعد ندارند.»

دکتر داناهیو گفت: «برای حل این مشکل، تجزیه و تحلیل محاسباتی ما آناتومی «ساکورایتوس» را با سایر گروه‌های زنده حیوانات مقایسه کرد و نتیجه‌گیری ما این بود که با بندپایان و خویشاوندان آن‌ها، یعنی گروهی که حشرات، خرچنگ‌ها و کرم‌های گرد به آن تعلق دارند، پیوندهایی وجود دارد.»

به گفته دانشمندان، فقدان مقعد در این موجود ویژگی جالبی است که می‌تواند چگونگی تکامل نقشه‌های [زیستی] بدن جانوران را روشن کند.

طبقه‌بندی این موجود به عنوان [نوعی از] «پوست‌اندازان» (Ecdysozoa) که شامل بندپایان است و با داشتن کوتیکول یا اسکلت خارجی شناخته می‌شوند - همچنین پرسش‌هایی را در مورد منشا [شکل‌گیری] این قسمت از بدن در این شاخه تکاملی ایجاد می‌کند.

شوهای شیائو، از دیگر نویسندگان این پژوهش، گفت: «این نتیجه واقعا غیرمنتظره است، زیرا شاخه بندپایان دارای یک روده‌اند که از دهان تا مقعد امتداد دارد. عضویت ساکورویتوس در این شاخه نشان می‌دهد که این گروه در معنای تکاملی، پسرفت کرده است، و از داشتن مقعدی که میراث نیاکانش بوده، صرف‌نظر کرده است.»

دکتر شیائو افزود: «ما هنوز جایگاه دقیق ساکورایتوس را در شجره حیات نمی‌دانیم، اما این ممکن است بازتابی از وضعیت نیایی باشد که همه اعضای این گروه متنوع از آن تکامل یافتند.»