خلاصه ی یک گفت و گوی اینترنتی با یک الیت فرهنگی ساکن ایران:
-اکثر مردم ایران مخالف حکومت اسلامی اند؟
-بله.
-اکثریت یعنی از شهرنشینان تا روستاییان تا عشایر تا...؟
-بله.
-سندتان که چنین مخالفتی را نشان دهد چیست؟
-سفر به اقصی نقاط ایران. نارضایتی اول، نارضایتی اقتصادی. چیزی که با پوست و گوشت و اعصاب حس می شود و واقعی بودن اش ردخور ندارد. نشانه اش راهپیمایی های اعتراضی خودجوش، زمانی که موقعیت اعتراض فراهم می آید.
-نقش اپوزیسیون داخل کشور؟
-درگیر مسائل «سیاسی» خودشان هستند و مسائل خودشان را مسائل مردم می دانند. در ایران هستند ولی زبان اکثریت جامعه نیستند.
-نقش اپوزیسیون خارج کشور؟
-دور از جامعه هستند و مسائل «ذهن ساخته»ی خودشان را «کل» مسائل مردم می دانند. در ارتباط خبری با ایران هستند و بیشتر متوهم هستند تا اهل واقعیت با تمام پیچیدگی های اش.
-چه باید کرد؟ ظاهرا هیچ کس از درد مردم نمی گوید. از خواست مردم نمی گوید.
-همین کارهایی که می کنید، و همین دور افتادگی ها و مسائل خود را مسائل مردم دانستن ها، کارهایی ست که باید بشود و می شود. با پند و اندرز و نگارش مطلب و ساختن برنامه های صوتی و تصویری چیز زیاد عوض نمی شود. تاریخ، یعنی همان کاری که باید بشود و می شود. نصیحت من و شما چیزی را عوض نخواهد کرد.
-به عبارت دیگر کاری نمی توان کرد غیر از همین کارهایی که می کنیم؟
-بله. در «کلیت» کاری نمی توان کرد غیر از این کارها. ولی به صورت «فردی» شما می توانید همین الان اراده کنید که به جای نوشتن سیاسی دنبال خوشی های زندگی بروید ولی این تغییر فردی شما، چیزی را در «کل» تغییر نخواهد داد. شما باید عیب و ایرادهایی که اکثریت مردم را جان به لب کرده ببینید و بیشتر در باره ی آن ها بنویسید و مراقب باشید که دچار توهم تغییر فوری یا دچار توهم این که آن چه من فکر می کنم همان چیزی ست که اکثریت مردم در چهار گوشه ی ایران فکر می کنند نشوید.
-مثلا؟
-(با خنده) باور نخواهید کرد!
-سعی می کنم باور کنم!
- مثلا مساله ی حجاب مساله ی اکثر زنان ایران نیست. دقت کنید: دارم می گویم مساله ی اکثریت زنان ایران. اکثریت زنان ایران در شهرهای بزرگ و در محلات غیر مذهبی آن شهرها نیستند. مساله ی حجاب، مساله ای ست که باید به دست یک حکومت امروزی به طور کامل حل شود و محاسن آن به اکثر زنان از روستایی تا حاشیه نشین شهری برسد. مثل کاری که رضا شاه کرد.
مساله ی مردم حتی آخوند بر سر کار نیست. آخوند بر سر کار، آزادی هایی که پیش از انقلاب داشتیم را به مردم بدهد و مزاحمت برای مردم عادی ایجاد نکند، وضعیت اقتصاد را درست کند، و رفاه عادی به مردم عادی بدهد، کسی با حکومت اش کار نخواهد داشت مگر شماها که آینده نگرید و جامعه ی پیشرفته ای می خواهید که درست کردن و اداره کردن اش از آخوند بر نمی آيد.
مساله ی مردم در وهله ی اول، مساله ی اقتصادی ست. در وهله ی دوم، عدم مزاحمت های اجتماعی حکومت است. اگر در ایران هر کس بتواند با یک پنجم در آمدش خانه ای مناسب برای زندگی خانواده اش اجاره کند، و بتواند هشت ساعت کار و هشت ساعت خواب و هشت ساعت گذران بی استرس با خانواده اش داشته باشد و تحصیل و درمان و امکانات زندگی معمولی اش فراهم باشد مخالفت با حکومت به یک چهارم و شاید کمتر تقلیل پیدا می کند و کسی اصلا کاری نخواهد داشت که چه کسی بر راس کار نشسته است. مگر ایرانیانی که در کشورهای اروپایی ساکن هستند می دانند که چه کسانی بر آن ها حکومت می کنند؟ با حکومت تا زمانی که همه چیز درست و مهیا باشد کسی کاری ندارد.
-توصیه تان؟
کار خودتان را بکنید ولی دچار توهم نشوید. مردم در وحشتناک ترین شرایط زیستی هم باز در حد خودشان می گویند و می خندند و تفریح به اندازه ی ممکن می کنند. سیاهی مطلقی که شما در خارج فکر می کنید مردم داخل دچارش هستند هیچگاه وجود نداشته است. مگر شما در زندان و در جبهه با یک تکه کاغذ،،، گلوله ی گل یا پوچ درست نمی کردید و آواز نمی خواندید و در حد امکانات خود شاد نبودید؟ ایران امروز هم همین طور است. مردم زندگی می کنند. توهم، خطرناک ترین چیزی ست که شما می توانید دچار ش شوید.
تغییر محتوای ۲۰۰ کتاب درسی به دستور خامنه‌ای
ترکیب خطرناک موشک و بمب‌افکن پنهان‌کار
