فحش های اعتراضی انقلاب ۱۴۰۱ متنوع و همه شمول استآرتمیس دانه کار - ویژه خبرنامه گویا
پس از پخش برخی ویدیوهای تظاهرات اعتراضی در فضای مجازی که عمدتا از برخی محلات تجاری جنوب شهر تهران مثل میدان شوش و خیابان‌های اطراف و کوچه پس کوچه های لاله زار بود شعارهایی که با فحش های آبدار قافیه اش جور آمده بود به گوش می خورد.
این شعارها اگر در میان مردم عادی زندگی کرده باشی امری است عادی. هر کسی عصبانی می شود ممکن است بنا به موقعیت به در و دیوار هم فحش دهد. «بی صاحاب» از فحش های مورد علاقه خاله مرحوم بنده بود که وقتی عصبانی می شد عالم و آدم را از این فحش بی نصیب نمی گذاشت.
این روزها معترضان عصبانی اند. آنها برای خوش و بش کردن به خیابان ها نیامده اند. زنان و دختران حتی وقتی بدون روسری برای اعلام اعتراض به خیابان می آیند با کلی استرس و وحشت از اینکه ناگه باتومی به فرق سرشان نخورد راه می روند. تنها سلاح معترضان بی دفاع کلام شان است.
چند روزی پس از اینکه ویدیو‌ها با شعارهای مزین شده به فحش های معروف به جنسی / ناموسی بیشتر پخش شد صدای برخی از افراد دانشگاهی در داخل و اکثرا طبقه «نخبگان» خارج از ایران را درآورد. آنها فریاد وا مصیبتا سر دادند که ایران و فرهنگ و اخلاق نابود شد و رفت.
در این روزها اگر به صفحات اینستاگرمی یا فیسبوکی شان سرکی بکشید پر شده از اینکه: «اعتراضی که با شعار زن، زندگی، آزادی شروع شد به سبزی پلو ماهی ک.. ننه ات سپاهی رسید.» این طبقه بیشتر در زمان جنبش سبز به اهداف و منویات اصلاح طلبان مذهبی خود را نزدیک تر می بیند. برخی از آنها در فضای عمومی پشت سر خاتمی در آمریکا نماز می خواندند و در تلاش بودند حکومتی را که توانسته بود در حدود یک یا دو ماه ۳ تا ۵ هزار نفر را بکشد به نحوی اصلاح کنند.
در این پنج هفته ما بروز و ظهوری از این قشر دانشگاهی در مورد خیزش انقلابی ۱۴۰۱ ندیدیم. هیچ عکس العملی در قتل مهسا، نیکا ، سارینا و ... نشان ندادند، قتل دخترانی را که قلب هر انسانی را به درد می آورد. این نخبگان که در مقام معلم اخلاق فقط به شعارهایی که به ناسزا در آمیخته بود رسیدند شروع کردند به غر زدن و ایراد گرفتن. این تحصیل‌کردگان در دنیای آزاد که گفتن فاک در پس و پیش گفتار شهروندانش امری عادی است زندگی کرده‌اند. اکنون آنها پلیس اخلاق انسان‌های بی دفاع وسط خیابان‌های شهرهای کوچک و بزرگی شده اند که تنها وسیله ی دفاعی آنها فحش است.
این دانشگاهیان که چند سالی است در فضای ووک دانشگا‌ههای غربی وظیفه ی پلیس زبان بودن را برعهده گرفته‌اند به نظر می رسد قصد دارند این وظیفه ی الهی را در مورد نوع شعارهای داده شده توسط افرادی که ۴۴ سال است مورد سرکوب قرار گرفته اند هم انجام دهند. این معلمان اخلاق و پلیس های لحن و زبان دانشگاهی اصولا پیامی را که در پشت این فحش های رکیک هست نادیده می گیرند و فقط به معنی خود فحش توجه می کنند. این فحش ها در واقع بیان چهار دهه درد و رنج عمیق، نا امیدی های گسترده در میان تمامی اقشار ملت و سرکوب های حداکثری اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی یک ملت است.
معترضان فعلا سخت مشغول و در گیر شکل دادن و پیش بردن این خیزش انقلابی هستند و اینکه چگونه از دست تفنگ‌های ساچمه ای بسیجی ها و لباس شخصی ها جان سالم به در ببرند. حال ممکن است در اوج عصبانیت هم احساسات قلیان یافته شان را به اشکال متفاوت و با زبان های مختلف در قالب شعار ها با ادبیاتی متفاوت نشان دهند.
افراد بنا به طبقه اجتماعی و سطح تحصیلات و طبیعت کاری شان متفاوت صحبت می کنند و احساساتشان را با الفاظ متفاوت بیان می کنند. این تنوع در بیان احساسات را اصولا نمی توان به این حساب بگذاریم که شعار دهندگان زن ستیز هستند. شعار «نِت ام شده تری جی/ ک... ننه ات بسیجی» فقط اوج احساس تنفر معترضان از بسیجیان است نه مادر تک تک آنها. ادعای این پلیس های زبان اینست که چون در این شعار به «ننه بسیجی» اشاره شده پس متوجه زن است و بوی و نشانه ای از ذهنیت زن ستیز و مردسالار دارد. خواندن میان خطوط و به تعبیری، تفسیر بیش از حد و اندازه از قصدی که پشت سر این شعارهای انقلابی بوده کمی بیمارگونه است.
این نگاه بیمارگونه متاسفانه گریبان خیلی ها را در غرب گرفته و آنها وقتی با موضوعی موافق نباشند آن را با چوب اخلاق و ادب و پاکیزگی فرهنگی و سیاسی می زنند. در این موضوع شعارها، اخلاقمداران باسمه ای با تمرکز بر ناسزاهای جنسیتی مشغول زدن مردمی شده اند که توسط گروه فاسد سرکوبگر حکومت اسلامی آخوندی لت و پار شده اند و همچنان به بدن کوفته شان تیر ساچمه ای می خورد.
شاید بهترین کار در این موقعیت برای کسانی که قصد همراهی با این خیزش انقلابی را ندارند، این باشد که در کناری بنشینند و همچنان نظاره گر باشند. آنها می توانند در حالی که حکومت جبار مشغول کشتن ساریناها و اسراهاست همچنان به اسراییل فحش دهند و از کودکان فلسطینی پست فیسبوکی و اینستاگرمی بگذارند. یا وقتی یک خلافکار معتاد سیاه توسط پلیسی متخلف (به ناحق) کشته می شود هشتگ «بگذار نفس بکشم» را توییت کنند. در این میان هم لگدی به ترامپ بزنند چون الان فحش دادن به ترامپ مد است.
توصیه من به عنوان یک مددکار اجتماعی اینست که هر کسی از شنیدن شعار «به من نگو فتنه گر فتنه تویی ... س پدر» یا «بسیجی وامونده نصف باتوم جا‌مونده» ناراحت شد ۱۰ بار نفس عمیق بکشد و بعد هم یک لیوان آب تگری بنوشد.
به امید پیروزی انقلاب «زن، زندگی، آزادی.» دم و نفس معترضان خیابان های شوش و گلوبندک و لاله زار با شعار «نون و پنیر بادوم/رفت تو بسیجی باتوم» گرم باد!
