انقلاب ازراه رسید.نیروی عظیم جمع شده ازطیف های وسیع مردم که دل در گرو جامعه ای خیالی که خمینی وعده آن داده بود پیروز مندان میدان بودند. نیروئی که بقول بازرگان مانند سیل روان شده بود .سیلی بنان کن رها شده از اعماق جامعه. با ترکیبی گوناگون در حمایت از خمینی.نیروئی که از همان روز نخست توسط نمایندگان خمینی تقسیم کار شده بودند.
اکثرلات ها ،دواسمی ها،علاف های درب گجیل ،بخشی شاگرد فرشباف ها ،شاگر کفاش های بازار تبریز در کمیته ها ودسته جات سرکوب اولیه سازماندهی شدند.تا دیگر نیرو ها زیر فشار قرار دهند .نیروئی که در ادامه کار نسق کشی وتحمیل خواسته هاونظرات حکومت خمینی راعهده دار شد.
ما چریک ها که اعتبار مبارزه مسلحانه ومبارزه با رژیم را شاه داشتیم.هنوز از گیجی انقلاب در نیامده بودیم .نمی خواستیم بپذیریم که سهم ما چیزی فراتر از همان محدوده دانشگاه ،محیط های روشنفکری نیست.هنوز توده مردم در خیابان بودند ودیگ انقلاب می جوشید.ماسرگرم بحث وجدل خیابانی .خمینی در حال بنیان گذاری حکومت اسلامی.
ما ترسمان از خمینی نبود. ما قرابت فکری عجیبی بی آن که خود بدانیم بااو داشتیم. دغدغه وحساسیت ما نسبت به لیبرال ها وعناصرجبهه ملی بودو به باقی ماندگان حکومت قبلی و....کسانی که طرفدار غرب وشکل زندگی غربی بودند.
حساسیت زیادی نسبت به پلشتی ،عقب ماندگی وقانون شکنی نیروهای بی سر،کف خیابانی و متعصب خمینی نداشتیم.چنین نیرو واعمال را ازویژگی های خلقی بودن انقلاب می دانستم که تهدیدی نبود.
ما خود بر آمده از دل یک مبارز مسلحانه بودیم که قانون شکنی بعنوان یک اصل در بطن آن جای داشت.
کلمه ای بنام "انقلابی" صفتی بود که با تشخیص ومعیار های ما به این، یاآن جریان داده می شد ومیزان حمایت ویاعدم حمایت ما رامشخص می کرد.
نگاه رادیکال ما نسبت به رژیم شاه و امپریالیسم امریکا به اندازه ای بود.که تمام اعدام های تلخ وبدون یک محاکمه عادلانه را قبول داشتیم وخواهان تداوم آنها بودبم. کوچکترین اعتراضی نسبت به بی قانونی وپایمال شدن حق شهروندی اعدام شدگان نداشتیم .
هیچ گونه بر خورد منطقی ،عادلانه وآینده نگر! نسبت به کار های انجام شده مثبت و پایه ای حکومت شاه نداشتیم .از این رو اجحاف و فشار حکومت اسلامی نسبت به فرهیختگان دانشگاهی،سرمایه داران ملی،واحد های تولیدی،متخصصین و... اعتراض ما را سبب نمی شد.ما نیز مانند خمینی خواهان مصادره سرمایه های آنان ورفتنشان از ایران بودیم .اعتراضی هم به اعدام آن دسته که قادر به خروج از ایران نشدندنکردیم.
خشونت بدوی استوار بر بینش ایدولوژیک سطحی ،که خمینی از نوع اسلامی داشت وما مارکسیست ،لنینستی. در عمل به حمایت و دنباله روی از خمینی منجر می گردید.هرگز مخالفت ما با خمینی بر سر آزادی های دمکراتیک نبود .
سکوت ما در همان ماه های نخستین نسبت به حجاب اجباری. بگیر ببند ها ،یورش ها، شکست آزادی ودموکراسی از این آبشخور بود. بر پایه تحلیل غلطی که تداوم بخشیدن به انقلاب از طریق خمینی با تاکید بر عدالت اجتماعی و مبارزه با امپریالیسم امریکا را مهم تر و ارجح تر می دانست.
مجاهدین وضعیتی بمراتب بد ترداشتند .چرا که هنوز امید وار بودند که بعنوان نیروئی مذهبی وانقلابی درون حکومت پذیرفته شوند.از همان روز نخستین مبارزه مجاهدین با جمهوری اسلامی هرگز برای دمکراسی و آزادی های فردی ورعایت منشورحقوق سازمان ملل نبود.همیشه کشمکش ومبارزه برای گرفتن قدرت بود بهر قیمت.
بیشتر کارمان شده بود افشای ضد انقلاب ،لیبرال ها.توطئه امپریالیسم ،تحلیل طبقاتی حکومت که بر اساس آن داشتیم لباس دمکرات انقلابی را برتن خمینی می دوختیم.
لگد پرانی های اورا در چهار چوب ویژگی و افت خیزهای این گونه رهبران در تبدیل شده به یک دمکرات انقلابی توجیه می کردیم .با تمام نیرواز حمله بسفارت امریکا دفاع می کردیم.تمام نیروی خود را برای تظاهرات و حمایت از این کاربمیدان می کشیدیم.
حمله وفشار های روزانه از طرف هواداران سازمان یافته خمینی را نیز به نفوذ عناصر ضد انقلاب ولیبرال های رخنه کرده در حکومت نسبت می دادیم. شعار هایمان چندان تفاوتی با شعار های رادیکال خمینی نداشت وبیشتر تاکید بر اجرای آن ها بود.
قصد نوشتن یک مقاله تحلیلی وجز بجز را ندارم .هدفم این است که نشان دهم ما سازمان چپی که خودرا نماینده تفکری پیشرو خواهان جامعه ای سالم ومبتنی بر عدالت و آزادی می دانستیم . از نظر ماهوی تفاوت زیادی با دیکتاتوری خمینی نداشتیم . شوراهای کارگری ما همان ،انجمن های اسلامی می توانست باشد. ارتش خلقی ما هم که شعار می دادیم ."ارتش ضدخلقی ملغا باید گردد.ارتش انقلابی ایجاد باید گردد."نهایتش نوعی از همین سپاه پاسداران می توانست باشد . ادامه دارد.
قصد نوشتن یک مقاله تحلیلی وجز بجز را ندارم .هدفم این است که نشان دهم ما سازمان چپی که خودرا نماینده تفکری پیشرو خواهان جامعه ای سالم ومبتنی بر عدالت و آزادی می دانستیم . از نظر ماهوی تفاوت زیادی با دیکتاتوری خمینی نداشتیم . شوراهای کارگری ما همان ،انجمن های اسلامی می توانست باشد. ارتش خلقی ما هم که شعار می دادیم ."ارتش ضدخلقی ملغا باید گردد.ارتش انقلابی ایجاد باید گردد."نهایتش نوعی از همین سپاه پاسداران می توانست باشد . ادامه دارد.
