فیلم ها و عکس های مربوط به «فاجعه»ی خوار و خفیف شدن انسان ها آن هم به قیمت یک وعده غذای نذری و یک شکم پر شدن سه چهار ساعته، در اینترنت دست به دست می گردد.

می دانم با یک نوشته و یا یک پند و اندرز، نمی توان مانع از این «خودفروشی» ارزان قیمت شد ولی اگر احساس خود را بیان نکنم، قطعا از انسانیت به دور خواهم بود.

ابتدا مشتاقان غذای نذری را به دو گروه تقسیم می کنم:
-نذری خوران ساکن ایران
-نذری خوران ساکن خارج از کشور.

خدمت نذری خوران ساکن ایران می گویم:
کارد بخورد شکمی که
-می داند در منزل اش غذایی مشابه یا بهتر از غذای مفت عرضه شده در خیابان دارد و چند ساعت بعد از صرف غذای نذری، وقتی دوباره گرسنه شد، غذای موجود در خانه اش را با لذت میل خواهد کرد.
-می داند غذای نذری توزیع شده در خیابان به اندازه ی سه چهار ساعت طعم اش زیر دندان اش خواهد ماند و بعد از آن دوباره گرسنه خواهد شد و ناچار به خوردن غذایی که خودش تهیه کرده است خواهد شد.
-می داند حکومت نکبت از تصاویر و فیلم های نذری خوری او برای توجیه مقبولیت خودش و خوار و خفیف کردن ملت استفاده خواهد کرد.
-می داند در میدان جنگی که حکومت نکبت در ایران به وجود آورده است خوردن غذایی که دشمن توزیع می کند ریشخند کسانی ست که در این جنگ جان و روان از دست داده اند یا در میانه ی میدان و زندان ها مشغول مبارزه با همان حکومت توزیع کننده ی غذای نذری هستند.
-می داند که دیدن تصاویر مردمی که برای یک پرس جوجه کباب همدیگر را زیر دست و پا له می کنند، چه شکنجه ی روحی به بستگانِ از دست رفتگان، کور شدگان، ناقص العضو شدگان، و آسیب دیدگان در میدان مبارزه با حکومت وارد می آورد.