اگر برای نسل جوان امروز ایران و حتی جهانیانی که مسایل ایران را دنبال می کند نام سپاه و سپاهی تنها با جنگ و مرگ و تروریزم مترادف باشد، نسل پیش از غلبه فتنه ارتجاعی و ویرانگر خمینی بر ایران در روزگاری پا به مدرسه گذاشت و با نام سپاهی آشنا گشت که دشمنان واقعی ایران جهل و بیسوادی بودند و بر سر در ورودی دبستانهایمان کلام جاودانه فردوسی توسی بر ما نهیب می زد که...

چنین گفت پیغمبر راستگوی، ز گهواره تا گور دانش بجوی

این داستان ما بچه های شهری بود که دست پدر و مادرمان به دهانشان می رسید و در تلاشی نانوشته برای سازندگی خود و میهنمان دانش آموزی و تحصیلات را که مقدمه یادگیری اخلاق و قبول مسئولیت در سنین بالاتر در اجتماع بود را هدف خود قرار می دادیم.

کودکان محروم روستایی ما هم از این تلاش ملی بی بهره نماندند و چه بسیار از آن ها از آموخته های خود در همان مدارس ابتدایی سواد آموزی و کلاس های اکابر و صدها دانشگاه تازه تاسیس در سراسر کشور در اثر همت و پشتکار خود مرزهای ترقی و پیشرفت علمی و اجتماعی را درنوردیدند و همراه با سایر اقشار شرافتمند ایران عزیز ما را در دههای ۰۴۰ و۵۰ خورشیدی به کشوری نیمه صنعتی با رفاه اجتماعی مناسب رساندند.

صحبت از نبود آزادی های سیاسی در آن دوران بحث این مقاله نیست. سوال این است که چگونه وظیفه سپاهیان ما از پیشتازی در آموزش و پرورش و ساختمان ایرانی آزاد و آباد به نماد خشونت، سرکوب و چندپارگی ملت تبدیل شده است؟

قضاوت منصفانه حکم می کند که بخشی از سپاهیان امروز هم فرزندان ایران هستند و در دفاع از میهن جانفشانیها نیز کرده اند. مشکل از آنجا آغاز می شود که ماموریت های متفاوت این دو سپاه سرنوشت ایران را تغییر داد.

آن یکی با درک از عقب ماندگی تاریخی ایران از غافله تمدن جهانی خوشبختی این ملت تاریخی را در کسب دانش و به کار گیری آن درهمه عرصه های زندگی اجتماعی، سیاسی و فرهنگی می دید، اما این دیگری با آرمانگرایی انقلابی که نمی توانست از خشونت و خونریزی جدا بماند همه ما را به بن بستی رسانده است که او را به عنوان دشمن ملت و مسئول اصلی این اوضاع اسفبار کشور می شناسند.