این نکته هم ناروشن نماند که طنز پردازی در حوزه اجتماع امریست هنری و هنرمندانه. نمی توان هنر و هنرمند را محدود به این کرد تا کاری با صاحبان قدرت و دین نداشته باشند. طنز هنری که بخشاً نیش زدن و مسخره کردن است با همه کس و همه چیز کار دارد و وجهی از روش نقد و نقادی هست. در غرب فیلم هایی همچون "وسوسه های مسیح" ساخته می شوند که بی احترامی محض به مسیح است و قوانین جاری هم چنین "بی احترامی" را رفتار مجرمانه نمی داند. اگر از مقوله "دین ستیزی" و جنبه منفی دادن بدان بگذریم که دیگر لوس و بی مزه شده، در جوامع باز و آزاد، دین ستیزی یا ستیز با هر نوع ارزش، رفتار و عمل دیگران مجاز است. دین، ارزش است. ارزشی که انسان برای نوع زیستن خویش خلق کرده و در مقطع دیگر برای نوع دیگری از زیستن می تواند آن را از خود بزداید. تمام تاریخ جوامع بشر مملو از تکرار خلق ارزشها و ستیز با آن است. خلق ارزشهای بشری و مجدداً زدودن آن از خود چه در قالب دین و چه در هر نوع قالب اعتقادی دیگر، مشمول فکر آزاد انسان است. "دین ستیزی" فارغ از هر نوع رفتار فاشیستی و غیره، در واقع، خاستگاه فکر آزاد انسان و انسانی است. بدون دین ستیزی و بدون ستیز با هر نوع ارزشهای دیگر، فکر بوجود نمی آید. آنچه مهم است، ستیز در جوامع باز و آزاد با هر چه که هست نمی بایست فیزیکی باشد که در اینصورت عملی مجرمانه رخ داده و مجرم تحت پیگرد قانونی قرار می گیرد.

اکنون ما با ایران اسلامی و نظام اسلامی روبرو هستیم. پس اینجا نه صرف اسلام و مسلمانی بلکه فرهنگ ایران اسلامی مطرح هست. پس اگر پرسش این باشد که با این فرهنگ که تمام رویدادهایش اسلامی بوده و همواره دگر اندیشی را سرکوبیده چه باید کرد؟ پاسخم اینست؛ ابتدا بایست این فرهنگ و رویدادهایش را شناخت و سپس در فکر پادزهری بود تا به وی تزریق کرد. این "پادزهر" چیزی نیست جز نیروی فکری، اجتماعی و سیاسی، که باعث ایجاد بنیان های فرهنگ نوین مبتنی بر معیارهای عقل به موضوعات، خواهد شد. بگمانم انقلاب ۱۴۰۱ مهسایی به دلیل وزن اجتماعی سکولار و متمایل به فردگرایی شهروندی می تواند آغاز روند ساخته شدن چنین پادزهر باشد. تمایل و خواست انقلاب ۱۴۰۱ به گواه تحولات اجتماعی در بطن جامعه و همچنین رفتارهای نسل های حاضر در تناسب با همان تمایل و خواست، در برگیرنده آماجی ست به سمت ایجاد بنیان های فرهنگ نوین و نظام سیاسی. آنچه انقلاب مهسایی از بطن جامعه بیرون کشیده نشان از دگردیسی در سطح اجتماع و جامعه بوده که در وجه تلاش در آزادی پوشش، نیرومند و پیگیر در حال مبارزه است. مبارزه با حکومت اسلامی منشأ گرفته از فرهنگ اسلامی بخشاً، این فرهنگ را نیز نشانه گرفته است. پیروزی و موفقیت این مبارزه زمانی نهایی خواهد شد که بتوانیم بالحاظ بنیان های فکری، اجتماعی و سیاسی از آن بطور کامل جدا گردیم. این جدایی آغازی خواهد شد در ایجاد بنیان های ارزشهای نوین انسانی و حقوق شهروندی. و اینها نقش پادزهر را در فرهنگ اسلامی و نظام سیاسی اسلامی بازی خواهند کرد.