مشخص نیست منظور جان‌نثاری از «تدبیر» چیست، اما اگر منظور او ایجاد قوانین مغایر با قوانین موضوعه مجلس شورای اسلامی باشد، این ادعا به طور کامل باطل است. ایران یک کشور با حاکمیت مرکزی است و ادعای جان‌نثاری زمانی قابل اجراست که سیستم حاکمیت کشور به «فدرال ایالتی» تغییر کند.

البته معاون سیاسی استانداری اصفهان تکلیفش را با قوانین کشور روشن کرده و گفته «من تابع فقه و مسئله شرعی و مواردی هستم که به قانون تبدیل می‌شود.» به این ترتیب معاون سیاسی استاندار هر قانونی را هم قبول ندارد! و از منظر او تنها قوانینی قابل اجرا هستند که شرعی باشد! احتمالا جناب ایشان مثلا در قوانین راهنمایی رانندگی هم باید به دنبال شرع باشند!

ادعای جان‌نثاری درباره وجود خلاء قانونی در موضوع نوازندگی زنان بی‌اساس است. در مورد نوازندگی زنان هیچ منع قانونی وجود ندارد. علاوه بر این تیرماه ۱۳۹۵ دستورالعمل اجرایی سال ۱۳۶۳ درباره ممنوعیت هر گونه دخالت اداره اماکن و نیرو‌های انتظامی در محتوای برنامه‌های موسیقیایی به تصویب هیات وزیران دولت حسن روحانی رسید و به این ترتیب این دستورالعمل، شأنیت قانونی پیدا کرد. این ابلاغیه که پشتوانه تصویب هیات وزیران را دارد، از منظر قانونی حضور نوازندگان زن در صحنه‌های کنسرت بلامانع است.

به جز اعلام خودمختاری اصفهان، موضوع لغو کنسرت‌ها از دو منظر جالب توجه است؛ نخست اینکه باید ادعای مقام استانداری و وزارت کشور درباره پدیده نوازنده زن و اینکه «چیز نویی» هست یا نه را راستی‌آزمایی و دیگر اینکه استاندارد وزارت کشور دولت رئیسی در مقطع کنونی را باید با روز‌های بعد از اعتراضات ۱۴۰۱ مقایسه کرد.

آیا ادعای معاون استاندار اصفهان درباره «نو بودن» نوازندگی زنان صحت دارد؟

پاسخ این سوال نیاز به هیچ توضیحی ندارد و هر مخاطب عاقلی می‌داند حضور زنان در حوزه نوازندگی حتی بعد از انقلاب اسلامی چقدر باسابقه است؛ بنابراین رویداد۲۴ در این گزارش تنها به سابقه حضور نوازندگان زن تنها در شهر اصفهان در دولت‌های اصلاحات و میانه‌رو بسنده کرده است. جالب است بدانید علیرضا قربانی تور کنسرت‌های «با من بخوان» خود را مرداد ماه ۱۳۹۸ هم در کاخ چهلستون برگزار کرده و در آن زمان (دولت حسن روحانی) بدون هیچ مشکلی برای نوازنده زن گروه، این تور برگزار شده است.

کنسرت سالار عقیلی در تالار کوثر اصفهان- دی ماه ۱۳۹۷

***

استاندارد دوگانه دولت رئیسی

آنچه در موضوع لغو کنسرت قربانی مهم است، استاندارد دوگانه دولت کنونی است؛ آنهم در زمان بحران و در دوره‌ای که از بحران گذشته است. پاییز سال گذشته خواننده‌ها در اعتراض به برخورد با معترضان، یکی بعد از دیگری کنسرت‌های خود را لغو کرده بودند و دولت در استانداردی دوگانه از خواننده‌ها درخواست می‌کرد کنسرت‌های خود را از سربگیرند.

آغاز کنسرت‌ها در بهمن ماه با خواننده‌های پاپی نظیر سیروان خسروی و زانکو، سر و صدای زیادی به دنبال داشت. برگزاری کنسرت‌ها آنقدر سطح پایین و نازل بود که رسانه‌های حاکمیتی، کنسرت زانکو را «نقطه عطف» صنعت موسیقی ایران خواندند!

خبرگزاری تسنیم بهمن ماه نگران «فشار اقتصادی وارد شده بر اهالی موسیقی در خلال اعتراضات بود» و در گزارشی از «بحران تعطیلی کنسرت‌ها» حرف زده و گفته بود «آن‌ها کار خود را از دست داده بودند و هیچ جایی هم برای کسب درآمد برایشان وجود نداشت. کار به جایی رسید که برخی از اهالی موسیقی به فروشِ وسایل شخصی و حتی سازهایشان روی آوردند.»، اما ظاهرا تعطیلی کنسرت‌ها زمانی برای نظام به «بحران» تبدیل می‌شود که خودش تشخیص بدهد و در سایر مواقع، «تعطیلی» نه تنها بحران نبوده بلکه «اصل» است.

در همین مدت خبرگزاری‌های دولتی اعلام کردند مشکلات ممنوعیت برگزاری کنسرت در شهر‌هایی که پیش از برای اهالی موسیقی مشکل‌ساز بودند، حل شده است! اسفند ۱۴۰۱ خبرگزاری ایسنا نوشت «با اجرای پرواز همای در یزد» مشکل ممنوعیت برگزاری کنسرت در این شهر تا حدودی حل شده است. پیش از این کنسرت هم حجت اشرف‌زاده موفق شده بود در شهر نیشابور کنسرت برگزار کند، در حالی که اجرا در استان خراسان رضوی سال‌ها بود با ممنوعیت رو به رو بود.

البته طولی نکشید که حاکمیت به تنظیمات کارخانه برگشت. خرداد ماه شاهد سلسله ممنوع‌الکاری خوانندگانی نظیر رضا صادقی محسن یگانه، ماکان بند، بابک جهانبخش و امید حاجیلی بودیم. چهار دهه تجربه بگیر و ببند و ممنوعیت در موسیقی و همزمان دست به دامن موسیقی شدن در زمان‌های بحران نشان‌دهنده استاندارد دوگانه حاکمیت است؛ استاندارد دوگانه‌ای که چهره‌های تندرو نظیر جان‌نثاری را هم دچار خطای «خلاء قانونی» و «خودمختاری» استان‌ها کرده است.